Υπάρχει μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια απαξίωσης του ελληνικού πανεπιστημίου το τελευταίο διάστημα. Αυτό γίνεται μέσα από την κάλυψη μόνο των αρνητικών περιστατικών από τα μίντια, αλλά και μέσα από το δημόσιο λόγο όσων παίρνουν μέρος στη λήψη αποφάσεων.
Η καινοτομία, οι άνθρωποι που διακρίνονται, τα επιτεύγματα του ανθρώπινου δυναμικού των δημοσίων πανεπιστημίων σπανίως καταλαμβάνουν θέση στην ατζέντα.
Ο λόγος προφανής. Η συνολική απαξίωση ενός από τους ελάχιστους θεσμούς που εξασφαλίζουν σε τέτοιο βαθμό την κοινωνική κινητικότητα, με στόχο αυτό να λειτουργήσει προς όφελος των επιχειρηματικών εκείνων συμφερόντων που θέλουν να κάνουν μπίζνες στο χώρο της εκπαίδευσης.
Αυτό, βέβαια, δεν είναι σε όλες τις φάσεις κατανοητό από όλους που βλέπουν το πανεπιστήμιο ως άνδρο ανομίας και παραβατικότητας, παραγνωρίζοντας τα όσα προσφέρει το δυναμικό του στην έρευνα και στην καινοτομία.
Είναι καλό, λοιπόν, σε τέτοιες προσπάθειες απαξίωσης ακόμα και οι πιο δύσπιστοι να αναρωτιούνται “από που εκπορεύεται η προσπάθεια αυτή;” και “ποιος επωφελείται”. Έτσι θα αντιληφθούν εύκολα αυτό που συμβαίνει πίσω από το προφανές.
