Η ανώτατη εκπαίδευση φαίνεται να διανύει μια αργή αλλά βαθιά κρίση, όχι εξαιτίας της παραπληροφόρησης, όπως συχνά επισημαίνεται, αλλά λόγω μιας λιγότερο ορατής απειλής: της κρίσης της συνθετικής γνώσης.
Σε αυτό το νέο τοπίο, η γνώση δεν κρίνεται πλέον από τη διαδικασία μέσα από την οποία παράγεται, αλλά από την επιφανειακή της πειστικότητα. Περιεχόμενο που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη αρχίζει να μοιάζει όλο και περισσότερο με έγκυρη γνώση, παρόλο που δεν έχει περάσει από τις καθιερωμένες διαδικασίες επιστημονικής νομιμοποίησης, όπως η αξιολόγηση από ομότιμους, η διαφάνεια στη μεθοδολογία και ο ανοιχτός ακαδημαϊκός διάλογος.
Το αποτέλεσμα είναι μια σταδιακή διάβρωση της εμπιστοσύνης μας στα κριτήρια που καθορίζουν τι θεωρείται αλήθεια. Σε ένα περιβάλλον όπου η γλωσσική αρτιότητα και η αυτοπεποίθηση υπερισχύουν της επιστημονικής τεκμηρίωσης, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διακρίνει κανείς τη βαθιά κατανόηση από την επιφανειακή σύνθεση.
Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στη χρήση εργαλείων τεχνητής νοημοσύνης από φοιτητές. Αγγίζει βαθύτερα τους ίδιους τους θεσμούς της γνώσης που σταδιακά ενσωματώνουν συνθέσεις περιεχομένου παραγόμενες από αλγόριθμους, θολώνοντας τα όρια ανάμεσα στην ανθρώπινη κατανόηση και την απλή στατιστική πρόβλεψη.
Και τότε τίθεται το κρίσιμο ερώτημα: τι συμβαίνει όταν εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία και τη διάδοση της γνώσης δεν μπορούν πια να είναι βέβαιοι για την προέλευσή της; Όταν η γνώση δεν είναι αποτέλεσμα στοχασμού, έρευνας και αμφισβήτησης, αλλά παράγεται γρήγορα και μαζικά μέσα από συστήματα που δεν σκέφτονται, αλλά προβλέπουν;
Ίσως να βρισκόμαστε μπροστά όχι μόνο σε μια τεχνολογική πρόκληση, αλλά σε μια υπαρξιακή ανατροπή για την ίδια την έννοια της γνώσης.
