Παρ’όλες τις δύσκολες στιγμές που έχω περάσει, ούτε μια φορά στη ζωή μου δεν ζήτησα βοήθεια. Ούτε από τους γονείς μου, ούτε από τους φίλους μου. Ποτέ μέχρι σήμερα.
Η ημέρα μου άρχισε όπως κάθε άλλη μέρα που έχω ζήσει εδώ και δεκατέσσερα χρόνια. Μόνο που σήμερα το αεράκι ήταν λίγο πιο κρύο, τα σύννεφα λίγο πιο γκρίζα. Σαν να με προετοίμαζαν για τις στιγμές που θα ακολουθούσαν. Δεν έδωσα, όμως, πολλή σημασία στον καιρό και απλά ξεκίνησα τη συνηθισμένη διαδρομή για το σχολείο. Μεγάλο λάθος αν με ρωτούσατε τώρα
Τα βήματά μου στους διαδρόμους ήταν βουβά και δεν άφηναν ίχνη, ακριβώς όπως ένα φάντασμα, το οποίο μπορεί να περάσει κάθε τοίχο και να κάνει τα πάντα, μα κανένας δεν θα το προσέξει.
Οι φίλες μου είδαν τη φιγούρα μου από μακριά και έτρεξαν να με χαιρετήσουν, όλες με χαμόγελα και γέλια τόσο χαρούμενα και όμορφα. Μπορώ να νιώσω την χαρά τους και μόνο με αυτό το συναίσθημα νιώθω η ίδια χίλιες φορές καλύτερα. Αλλά μήπως αυτά τα γέλια ήταν μυστικά, τα οποία δεν ήξερα, πρωτότυπα αστεία, στη δημιουργία των οποίων δεν συμμετείχα; Ας μην το πολυσκέφτομαι και ας είμαι ευγνώμων που έχω άτομα, στα οποία μπορώ να μιλήσω.
Ύστερα από όλα τα κουραστικά μαθήματα, επέστρεψα σπίτι, μαζί με τους γονείς μου, τους οποίους αγαπώ. Θα μπορούσα να τους θεωρώ κολλητούς μου, με την ελπίδα να μην με αντικαταστήσουν. Θα ήταν υπέροχο το συναίσθημα να σε αποκαλεί κάποιος “κολλητή” του…
Η συνέχεια της ημέρας μου περιλάμβανε το πεντανόστιμο γεύμα, το οποίο έφαγα με ευχαρίστηση και το διάβασμά μου για την επόμενη μέρα. Άσκηση μετά από άσκηση… δεν μπορούσα να τα παρατήσω. Μέχρι που ένιωσα μια γροθιά στο σώμα μου. Δύο… Κάθε μια μού θύμιζε τις στιγμές που αμφισβήτησα τη χαρά μου, τα μυστικά που φοβόμουν να πω, λόγω της κριτικής, τα λόγια και μηνύματα που ποτέ δεν ακούστηκαν. Αυτή η σκιά που δεν μπόρεσα να σώσω με ακολουθά, με παρακολουθεί και με χτυπά, ανοίγει πληγές που πίστευα πως είχα κλείσει. Με έριξε… ή μάλλον έπεσα μόνη μου κάτω, κλαμένη, χωρίς καμία δύναμη.
Ξύπνησα σε ένα δάσος, ως ένα μαγικό πλάσμα που υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Στο σκοτάδι, ψάχνοντας να βρω το φως, πριν με καταπιεί η σκιά, Πουθενά το φως… μόνο ένα περίεργο πλάσμα που το μόνο που κάνει είναι να ενοχλεί την αρμονία του δάσους. Ξαφνικά, είδα μια λάμψη. Την ακολούθησα αμέσως. Αλλά ο δρόμος αυτός με οδήγησε σε μια κάμερα;! Δηλαδή όλη μου η ζωή, Όλες οι προσπάθειες να προσφέρω χαρά στον κόσμο είναι απλά μια κωμωδία για τους άλλους;! Όλα αυτά έγραψα σε τούτο το χαρτί. Ήθελα να τα δείξω στην κάμερα, να ξεσπάσω. Αντί για αυτό, σήκωσα ένα μικρό χαρτάκι, «Help» έγραφε. Και άφησα τις σελίδες με τα συναισθήματά μου να πέσουν στο σκοτάδι. Ήλπιζα να ακούσει κάποιος τη φωνή μου. Να ακούω και εγώ μια γλυκιά φωνή, μια απάντηση σε όλες τις σκέψεις και απελπισίες μου.
Αλλά το μόνο που ακούω τώρα είναι ο ήχος από το ξυπνητήρι.
Μαρία-Αλίκη Καρατζέτζου, ΔΗΜ.Ω.Σ. Γυμνάσιο Κοζάνης
ΟΝΕΙΡΑ ΨΥΧΩΝ
Τι είναι τα Όνειρα Ψυχών; Δύο λέξεις χίλιες σημασίες. Σ’ αυτήν εδώ τη στήλη οι μαθητές και οι μαθήτριες του 1ου, 2ου, 4ου ΓΕΛ Κοζάνης, του ΔΗΜ.Ω.Σ. ΓΕΛ Κοζάνης, του 6ου Γυμνασίου Κοζάνης και του ΔΗΜ.Ω.Σ. Γυμνασίου Κοζάνης μοιράζονται τα όνειρα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους μέσα από τα δικά τους ποιήματα, διηγήματα και άρθρα.
