Η κοπέλα είναι σε προχωρημένη κατάσταση εγκυμοσύνης. Αυτό τουλάχιστον της δίνει κάποιο πλεονέκτημα. Όχι βεβαίως στο μετρό ή το λεωφορείο. Εκεί οι θέσεις καταλαμβάνονται από νεαρά άτομα που είναι βυθισμένα στο «έξυπνο» κινητό η το «ταμπλέτα» τους και πληκτρολογούν ακαταπαύστως. Η ατενίζουν τάχα έξω από το παράθυρο, με τα αυτιά τους βουλωμένα, καθώς καλύπτονται από τα ακουστικά με τα όποια απολαμβάνουν «μπιτάτη» μουσική. Χωρίς να δίνουν σημασία αν υπάρχει κάποια εγκυμονούσα, οι κάποιοι υπερήλικες που στέκονται όρθιοι. Αυτή γαρ είναι η αυριανή «κοινωνία της αλληλεγγύης» που κτίζουμε.
Στο ΙΚΑ πάντως της αναγνωρίζουν κάποιο δικαίωμα προτεραιότητας. Είναι κάτι κι αυτό. Φτάνει που έχει χάσει το μεροκάματο της για να προσκομίσει κάποια χαρτιά, προκειμένου να πληρωθεί τα μειωμένα ημερομίσθια που έχασε, λόγω κάποιων επιπλοκών που την υποχρέωσαν να παραμείνει κλινήρης. Αλλά εκεί που αισθάνεται τυχερή, αφού της παραχωρούν προτεραιότητα, νάσου το τέρας της γραφειοκρατίας να της κάνει «μπουουου».
«Πρέπει να μας προσκομίσετε και υπεύθυνη δήλωση του εργοδότη, που να βεβαιώνει ότι τις συγκεκριμένες ημερομηνίες δεν εργαστήκατε και δεν πληρωθήκατε από εκείνον», αξιώνει η υπάλληλος. «Με συγχωρείτε, αλλά αυτή την δήλωση σας την έφερα ήδη, μαζί με τα άλλα δικαιολογητικά, πριν με παραπέμψετε σε υγειονομική επιτροπή. Και τα εξέτασε η επιτροπή, την γνωμάτευση της όποιας σας προσκομίζω σήμερα. Που αφόρα ακριβώς αυτές τις ημερομηνίες», αντιλέγει η ασφαλισμένη. Για να πάρει την εκπληκτική απάντηση: «Το γνωρίζω ότι τα φέρατε, αλλά αυτά δεν μένουν εδώ. Φύανε από μας και πήγανε στην επιτροπή. Οπότε πρέπει να τα ξαναφέρετε».
Με απλά λόγια να χάσει άλλο ένα μεροκάματο. Επειδή δεν ισχύει για την ελληνική γραφειοκρατία, είτε μας κυβερνούν δεξιοί είτε κεντροαριστεροί, είτε γιαλαντζί «κομμουνιστές», το κατά την κοινή λογική αυτονόητο: Αφού τα προσκομισθέντα εμπεριέχονται σε ένα φάκελο, που κρίθηκε και εγκρίθηκε από ανώτερο όργανο, δεν μπορείς να ζητάς από τον πολίτη να τα ξαναφέρει.
Αλλά δυστυχώς ισχύει το άσμα του αξέχαστου Νίκου Παπάζογλου: «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι’ όλα τα ίδια μένουν», εις δόξαν της Αγίας Γραφειοκρατίας. Αυτή παραμένει αναλλοίωτη, υπεράνω κομμάτων και χρωμάτων. Άλλωστε και εκεί που κάποτε ανθούσε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», η «μπιροκράτσια» ήταν το «alter ego» του.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
