Να μη σε θέλουν πουθενά. Να σε βλέπουν όλοι σαν ένα τεράστιο βάρος. Μια παράπλευρη απώλεια σε ένα διπλωματικό παιχνίδι. “Παίρνουμε έναν, σας επιστρέφουμε έναν” λέει η συμφωνία. Οι άνθρωποι ως αριθμοί, χωρίς ταυτότητες, χωρίς ζωές. Μόνο ως ένα παράξενο χρηματιστήριο μεταναστευτικών ροών.
Πως θα αισθανόσουν άραγε; Εσύ που ζεις για την επιβεβαιωτική ματιά του άλλου, που ξέρεις πως να μεταφράζεις το κάθε κλικ και το κάθε like σε πόντους αυτοεκτίμησης, που νιώθεις στο πετσί σου αυτό το “κάθε πέτρα είναι βαριά μόνο στον τόπο της”;
Για φαντάσου…Χωρίς πατρίδα και ταυτότητα. Χωρίς αυτό το ειδικό βάρος που δίνει στα πρόσωπα υπόσταση.
Αν βάλεις με το μυαλό σου ότι όλα είναι διαρκώς μεταβαλλόμενες κοινωνικές κατασκευές, οι εθνικότητες, οι θρησκείες, καταλαβαίνεις αμέσως τη ματαιότητα των κάθε είδους συγκρούσεων. Εσύ το καταλαβαίνεις, όχι αυτοί που επενδύουν στην κατάσταση αυτή και επιχειρούν μέσα απο την καλλιέργεια του μίσους να προωθήσουν τη δική τους ατζέντα.
Κι απέναντι οι κάμερες και οι φωτογραφικές μηχανές. Άπειρα φωτογραφικά κλικ, αδιάψευστοι μάρτυρες μέσα στο χρόνο, που στην προσπάθεια να συγκινήσουν και να ευαισθητοποιήσουν, αφαιρούν υπόσταση απο τα ανθρώπινα χέρια που πασχίζουν να κρατηθούν στο σχοινί. Για πόσο θα αντέξουν άραγε;
Ιωάννα Κωσταρέλλα
