Συνήθως αποφεύγω να επετειολογώ. Αλλά η 21η Απριλίου 1967 σημάδεψε τόσο πολύ τη ζωή μας, ώστε δεν θα το αποφύγω σήμερα. Ιδίως όταν, τα τελευταία χρόνια, κάνουν τόσον αισθητή την παρουσία τους στον πολίτικο μας χάρτη οι νοσταλγοί της. Αντί άλλου κειμένου, αναδημοσιεύω μικρό απόσπασμα από τις «Γυναικείες Ιστορίες» που μόλις τυπώθηκαν:
Το πειρατικό –γιατί το δικό μου τελευταίο λεωφορείο δεν το πρόλαβα- με άφησε, όπως πάντα, στην Πλατειά Ελευθερίας. Με τις καφετέριες γεμάτες κόσμο. Ανυποψίαστο, όσο και εγώ, για το τι θα μας ξημέρωνε. Έκατσα να πιω κι εγώ ένα καφέ. Και το αποτέλεσμα ήταν να κοιμηθώ μετά τις τέσσερις το πρωί. Οπότε το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα να μου συμβεί ήταν να με ξυπνάει η Μάνα από τις εφτά και κάτι, τραντάζοντας με δυνατά και φωνάζοντας:
- Ξύπνα Γιώργη μ’, σήκω παιδάκι μ’, αυτουκρατουρία έκαμαν οι κερατάδες.
- Άσε με ρε Μάνα αφού ξέρεις τι ώρα κοιμήθηκα, (πάντα ξυπνούσε όταν έμπαινα, όσο και να πάταγα στις μύτες των ποδιών) τι σου ήρθε να με ξυπνάς τέτοια ώρα;
- Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω; Αυτουκρατουρία έγινε. Πρέπει να σηκωθείς να δεις τι θα κάμεις, που θα πας να κρυφτείς
Την είχε ενημερώσει ήδη η κυρα-Κατίνα από απέναντι για την δικτατορία των συνταγματαρχών, έχοντας ακούσει τα σχετικά στο ραδιόφωνο, αλλά δεν συγκράτησε καλά τη λέξη. Κι εγώ μέσα στον ύπνο μου δεν ήμουν πρόθυμος να καταλάβω. Ώσπου άνοιξε διάπλατα η πόρτα και ο Νίκος Παπαδόπουλος, ένας από τους τακτικούς επισκέπτες του σπιτιού μας, που δεν τον συμπαθούσε καθόλου η Μάνα, κατευθύνθηκε αμέσως προς το ραδιόφωνο ανοίγοντας το στη διαπασών, για να ακούσω πως «αι ένοπλοι δυνάμεις ανέλαβαν την διακυβέρνησιν της χώρας», για να μας σώσουν από «τον κίνδυνον της αναρχίας» και «την διαφθοράν».
Ξαφνικά με έπιασε νευρικό γέλιο με την Μάνα και τον πρωινό επισκέπτη να με κοιτούν από την μια και να αλληλοκοιτιούνται από την άλλη, σαν να είχαν τον φόβο ότι μου ήλθε τόσο απότομα αυτό, που μου σάλεψε. Δεν γελούσα βεβαίως για το πραξικόπημα. Ούτε και για το γλωσσικό «ατόπημα» της Μάνας. Αλλά γιατί θυμήθηκα ότι πριν λίγες μέρες, στα γραφεία της ΕΔΑ, στην Πλατεία Αγίου Νικολάου, στη Νίκαια, ο Αντώνης Μπριλάκης, ένα από τα κορυφαία στελέχη του κόμματος, μας εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους «δεν πρόκειται να γίνει δικτατορία».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
