Ακραίο μέτρο, αλλά στενεύουν τα περιθώρια

Το δρόμο που άνοιξε η σύγκλητος του Οικονομικού Πανεπιστήμιου Αθηνών, βάζοντας «λουκέτο» στην πρώην ΑΣΟΕΕ, φαίνεται πως θα αναγκασθούν να ακολουθήσουν οι διοικήσεις και άλλων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Ως απάντηση αφενός στην έξαρση βίας στους πανεπιστημιακούς χώρους και αφετέρου στην προκλητική απροθυμία της κυβέρνησης να πάρει συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Τον δρόμο αυτό άλλωστε, ως εσχάτη μορφή αντιστάσεως, υποδεικνύει με άρθρο-ανοικτή επιστολή του, που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα «Protagon» και ο καθηγητής και πρώην πρύτανης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Μπαμπινιώτης: «Η εκτίμηση και η πείρα μου (από τη διοίκηση τού Πανεπιστημίου Αθηνών) είναι ότι μόνο τέτοιες δραστικές ενέργειες —που σπάνια πρέπει να εφαρμόζονται για να έχουν βαρύτητα και αποτέλεσμα— μπορούν να δώσουν λύσεις εκ μέρους τής Πολιτείας. Δεν είναι λύση σε μια δημοκρατική ευνομούμενη πολιτεία οι καθηγητές, δηλαδή οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, και οι φοιτητές, δηλαδή οι μαθητές τους, να έρθουν στα χέρια με διακινητές ναρκωτικών, με θύματα τής ουσιοεξάρτησης ή με ακραίες μορφές συμπεριφοράς εξωπανεπιστημιακών ατόμων!».
Κατά την διάρκεια της πεντάχρονης δημοσιογραφικής μου σταδιοδρομίας, έχω επισκεφθεί δεκάδες χώρες. Από τις πρωτεύουσες του καπιταλισμού ως τους «αγίους τόπους» του κομμουνιστικού συστήματος.
Από την ανεπτυγμένη Ευρώπη ως τις χώρες εκείνες που εμείς κατατάσσουμε ως τριτοκοσμικές. Και πάντα ήθελα να έχω μια εικόνα από τα πανεπιστήμια τους. Ε, λοιπόν τέτοια εικόνα πλήρους απαξίωσης, τέτοια ξεφτίλα και τέτοιο σκουπιδότοπο, τέτοια αποθέωση του «πολιτικού» καρακιτσαριού, τις αυθαιρεσίας και της καταστροφικής μανίας δεν συνάντησα πουθενά.
Έχοντας ως πρώτη εικόνα την Νομική Σχολή της Αθήνας και το Παντοίο Πανεπιστήμιο, χώρους που επισκεπτόμουν πολλές φορές για προσωπικούς λογούς, ειλικρινώς ντρεπόμουν όταν επισκεπτόμουν ξένα πανεπιστήμια. Και δεν μιλώ μόνο για το Κείμπριτζ, όπου έκανε το μεταπτυχιακό του ο γιος μου. Αλλά ακόμη και για πανεπιστημιακούς χώρους στην Λιβύη του Καντάφι ή την Ζιμπάμπουε του περίεργου «μαρξιστικού» καθεστώτος.
Μόνον εδώ έχουμε μπλέξει το …σώβρακο με τη γραβάτα. Την ελευθέρια διακίνησης ιδεών, με την τραμπούκικη δράση των ιδεοληπτικών. Που δρουν ανεξελέγκτως, όχι μόνον με την ανοχή της Πολιτείας, αλλά, ενίοτε, όπως τώρα, ακόμη και με την προτροπή της. Διότι αυτό κάνει το υπουργείο Παιδείας όταν βαπτίζει την βίαιη δράση ακόμη και εξωπανεπιστημιακών στοιχείων ως «ενδοπανεπιστημιακή διαδικασία», που πρέπει να «λύσουν» μόνοι τους οι φοιτητές.