Η πόλωση στο δημόσιο λόγο είναι διάχυτη. Ακραίες εκφράσεις, έντονη συναισθηματική φόρτιση, απουσία επιχειρηματολογίας χαρακτηρίζουν τη δημόσια συζήτηση. Ταυτόχρονα, απουσιάζουν τα ίδια τα γεγονότα, τη θέση των οποίων παίρνουν ανοίκειες επιθέσεις επί προσωπικού.
Το έχουμε γράψει και άλλη φορά. Με κάθε αφορμή βγαίνουν τα μαχαίρια. Πρέπει οπωσδήποτε να είσαι ή με αυτούς ή με τους άλλους. Η μετριοπάθεια και η σοβαρότητα ερμηνεύονται ως «ισαποστακισμός» και τότε «ουαί κι αλίμονο».
Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι η κριτική δεν γίνεται στην ουσία, αλλά έχει να κάνει με τις αποδιδόμενες προθέσεις. Δεν σχετίζεται με τα ίδια τα γεγονότα, αλλά με τις ερμηνείες και τις προσωπικές απόψεις επ’ αυτών. Και τότε ξετυλίγεται ένα απίστευτο γαϊτανάκι, το οποίο καταλήγει σε ad hominem επιθέσεις που στόχο έχουν να πλήξουν το κύρος και την αξιοπιστία του προσώπου και όχι την ανταλλαγή επιχειρημάτων.
Και κάπως έτσι καταλήγουμε να έχουμε έναν διάλογο τοξικό, χωρίς καθόλου ουσία.
