Ένα μεγάλο πρόβλημα που μοιραζόμαστε οι περισσότεροι, κι έτσι καταφέρνουμε να «τορπιλίζουμε» τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, είναι ότι δεν ακούμε. Μιλάμε πριν ακούσουμε τι έχει ο άλλος να μας πει. Απαντάμε σε υποθετικές ερωτήσεις που δεν μας γίνονται. Βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα, να κρίνουμε και να μηδενίσουμε το συνομιλητή μας, αν αυτά που λέει δεν μας αρέσουν/ταιριάζουν/ευχαριστούν.
Έτσι, λοιπόν, σ’ αυτό τον κόσμο που κανείς δεν ακούει, μα όλοι μιλούν, όσοι ακούν πραγματικά μπορούν να ξεχωρίσουν, προσφέροντας στους γύρω τους μια «όαση».
Οι άνθρωποι αυτοί γίνονται εύκολα αποδεκτοί και αγαπητοί, γιατί δεν βιάζονται να κρίνουν και να βγάλουν συμπεράσματα, με βάση τα δικά τους νοητικά σχήματα.
Το ταλέντο να ακούει κανείς πάει συνήθως «πακέτο» με ένα υψηλό δείκτη ευφυίας. Είναι ίδιο των ευφυών ανθρώπων να ξέρουν πότε να μιλούν και πότε να σωπαίνουν. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, αυτές που τα λόγια χάνουν την αξία τους και μοιάζουν εντελώς ανούσια, εκείνοι έχουν την ικανότητα με μία μόνο ματιά, ένα τρυφερό άγγιγμα, να μεταδώσουν σε όσους έχουν ανάγκη τη συμπαράστασή τους.
Σε όλα αυτά μπορούμε να εκπαιδευτούμε, ακούγοντας πρώτα τον εαυτό μας και τις ανάγκες του και βάζοντας μια άνω τελεία στην φυσική τάση που έχουμε να περιστρέφουμε τα πάντα γύρω απο τον εαυτό μας, όχι απαραίτητα γιατί είμαστε τόσο εγωϊστές, αλλά πολλές φορές επειδή δεν μας έχουν μάθει να λειτουργούμε διαφορετικά.
Ιωάννα
[email protected]
