Εγκαινιάζεται -επιτέλους- η Λασσάνη και όπως συμβαίνει με κάθε καινούργιο έργο, οι προσδοκίες στον τρόπο που θα αλλάξει τη ζωή των πολιτών είναι περισσότερες από τη γκρίνια και τα παράπονα. Εξάλλου, κάθε έργο, ακόμα και όταν συγκεντρώνει πολλά αρνητικά σχόλια (θυμάστε ίσως πόσα είχαν γραφτεί για το κτίριο που στεγάζει σήμερα τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης) με τον τρόπο του, αλλάζει τη ζωή της πόλης και εν τέλει γίνεται κομμάτι αυτής.
Αν έχει νόημα να ειπωθεί κάτι και μάλιστα πριν τα εγκαίνια είναι ότι για να αγαπηθεί ένα έργο από τους πολίτες, θα πρέπει πρώτα να έχει αγαπηθεί από αυτούς που το οραματίστηκαν και εν συνεχεία αυτούς που το εκτέλεσαν.
Κι εδώ, η Λασσάνη, τουλάχιστον ως προς αυτό, φαίνεται ότι έχει ατυχήσει. Φτάνοντας στα εγκαίνια, κι ενώ όσοι διερχόμαστε καθημερινά πιστεύαμε ότι όλα αυτά θα είχαν αντιμετωπιστεί, εξακολουθούμε να βλέπουμε ένα έργο ημιτελές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι εξαιρετικά κακόγουστες βρύσες-νιπτήρες με εκτεθειμένους τους σωλήνες, αλλά και αυτό το ταλαίπωρο …πράσινο στα παρτέρια, που μαρτυρούν προχειρότητα και έλλειψη ενδιαφέροντος. Ακόμα, όμως, κι ένα κακό σχέδιο με αταίριαστα υλικά, που στερείται αισθητικής (τα σκίαστρα μοιάζουν μάλλον με χαυλιόδοντες), μπορεί κάπως να βελτιωθεί, αν έστω στην εκτέλεση υπάρξει λίγο μεράκι. Δυστυχώς, ούτε αυτό συνέβη.
Να πούμε “Άι δεν πειράζ”; Πειράζει, όμως. Πολύ.
