Ανεκτικοί ή μόνοι;

Ο σεβασμός και η ανοχή σε μια κοινωνία καλλιεργούνται. Είναι επίκτητες ως αξίες σε συλλογικό επίπεδο, αφού δουλευτούν πρώτα σε ατομικό επίπεδο. Δεν παγιώνονται από τη μια ώρα στην άλλη.
Κοινωνία στην οποία οι πολίτες δεν σέβονται τους χώρους στάθμευσης των ανθρώπων με αναπηρία, είναι σίγουρα κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει σεβασμός στη διαφορετικότητα του χρώματος ή της εθνικής καταγωγής. Όλα αυτά πηγαίνουν χέρι-χέρι. Δεν μπορεί να σέβεσαι τη διαφορετικότητα στη μια περίπτωση, αλλά όχι στην άλλη.
Η κουλτούρα αυτή δουλεύεται στην οικογένεια, στο σχολείο, σε κάθε πυρήνα που μπορεί να λειτουργήσει θετικά, δημιουργώντας θύλακες σεβασμού και καταργώντας στερεότυπα, τα οποία χωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες και τους βάζουν ταμπέλες.
Οι ταμπέλες είναι μεν ένας εύκολος τρόπος να βάλει  κάποιος σε τάξη τα πράγματα στο μυαλό του, γιατί λειτουργούν ως γνωστικός χάρτης, αλλά εν τέλει είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος για να μην καταλάβει ποτέ την πραγματικότητα αυτού του κόσμου.
Σε περίοδο κρίσης, τα στερεότυπα και η απουσία κουλτούρας σύνθεσης βαθαίνουν τα χάσματα, γιατί ακριβώς σε αντίθεση με ότι μπορεί να δώσει λύση -δηλαδή η δικτύωση και ο εθελοντισμός- συμβάλλουν στην απομόνωση των ανθρώπων και στην αποδυνάμωση των ομάδων. Οι αδύναμες οντότητες ουδέποτε μπόρεσαν να δώσουν λύση σε δύσκολες καταστάσεις.