Η λέξη ανθεκτικότητα είναι μια ακόμα από τις αυτές που κάνουν θόρυβο στο λεξιλόγιο της πολιτικής. Ακούμε παντού για την περίφημη ανθεκτικότητα, αλλά και την ικανότητα προσαρμογής. Πώς, όμως, θα περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη;
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και είναι το λιγότερο αποκαρδιωτικοί. Η περιοχή μας, αλλά και ολόκληρη η χώρα, σε λίγα χρόνια θα κατοικούνται κατά κύριο λόγο από ηλικιωμένους. Πρόκειται για ένα δημογραφικό σοκ που απαιτεί συγκεκριμένες παρεμβάσεις και βρίσκεται στον πυρήνα της συζήτησης για την ανθεκτικότητα.
Το μόνο μέσο που διαθέτουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αυτή τη στιγμή για να ξεπεράσουν τις κρίσεις και να επιτύχουν την πολυπόθητη ανθεκτικότητα είναι η επένδυση στους ανθρώπους τους και στην έρευνά τους που θα φέρει αποτελέσματα απτά με πραγματικό κοινωνικό αντίκτυπο.
Αυτό εξακολουθεί, ωστόσο, να παραμένει ζητούμενο, καθώς όλη αυτή η γνώση και η νέα έρευνα που παράγεται εντός των πανεπιστημίων, των ερευνητικών ινστιτούτων και όλων των φορέων της έρευνας, δεν καταφέρνει να βγει εκτός και να διαχυθεί εκεί που πραγματικά υπάρχει ανάγκη. Επίσης, ενώ όπως λένε τα δημοσιεύματα, «βρέχει μυαλά» η Ελλάδα επιμένει να κρατάει ομπρέλα, διατηρώντας τους ερευνητικούς φορείς «κλειστά μαγαζιά» για ημέτερους και αποτυγχάνοντας να δημιουργήσει ελκυστικές συνθήκες για την επιστροφή των νέων επιστημόνων. Αν δεν υπάρξουν, όμως, αυτές οι συνθήκες είμαστε καταδικασμένοι στην εσωστρέφεια και τον μαρασμό.
