Στο τέλος της ημέρας το μόνο που έχει σημασία για τους θεσμούς είναι να μην καταστούν άχρηστοι και άσχετοι με τις σύγχρονες απαιτήσεις, ανίκανοι να συμβαδίσουν.
Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για όλους και κυρίως για την εκπαίδευση. Την εκπαίδευση που στην εποχή των μεγάλων δεδομένων (big data), τα οποία είναι αδύνατον να επεξεργαστεί κάποιος με παραδοσιακές μεθόδους, επιμένει στην αποστήθιση. Τα προγράμματα του σχολείου αδυνατούν να προσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις που φέρνει η Τεχνητή Νοημοσύνη και οι γενικότερες τεχνολογικές εξελίξεις, εξ ου και το ποσοστό των Ελλήνων που έχουν αυτό που ονομάζεται «σφαιρικές δεξιότητες», δηλαδή μπορούν να διαβάζουν και να κατανοούν μεγάλα κείμενα, καταλαβαίνουν δεδομένα, δουλεύουν σε υπολογιστικά φύλλα εργασία, είναι μόλις το 9,3% του συνολικού πληθυσμού.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι χρειαζόμαστε καλύτερες επιδόσεις που θα επιτευχθούν μόνο αν ριζικά ξανασχεδιαστούν τα προγράμματα σπουδών, ώστε να μπορούν να ετοιμάσουν τα παιδιά για ένα μέλλον που θα είναι αρκετά διαφορετικό από το παρόν.
Σε αυτό το μέλλον η αποστήθιση δεν έχει θέση, όπως ενδεχομένως και πολλές άλλες από τις δεξιότητες που θεωρούμε τώρα σημαντικές. Αντιθέτως, σημαντικό ρόλο θα παίξει η ικανότητά μας να μαθαίνουμε, να ξεμαθαίνουμε και να ξαναμαθαίνουμε, ώστε να μην μένουμε εκτός. Επίσης, η ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε το αληθινό από το ψευδές θα είναι από τις σημαντικότερες σ’ ένα κόσμο που τα όρια θα γίνουν δυσδιάκριτα.
