Στη σημερινή εποχή της γρήγορης ενημέρωσης και των σύντομων σχολίων είναι εύκολο να παρεξηγηθεί κάποιος και να του αποδοθούν ερμηνείες ή προθέσεις που ισχυρίζεται πως δεν είχε. Γι’ αυτό και είναι ακόμα πιο σημαντικό όταν γράφουμε, ιδιαίτερα όσοι εξ ημών το κάνουμε λόγω επαγγέλματος, να προσέχουμε πολύ το πόσο καθαρά θα διατυπώσουμε αυτό που θέλουμε να περάσουμε ως μήνυμα, αποφεύγοντας μορφές επικοινωνίας που θα μπορούσαν να είναι αμφίσημες ή σε κάθε περίπτωση επιδέχονται διαφορετικών ερμηνειών.
Όχι (μόνο) για το δικό μας καλό, αλλά για το καλό της δημόσιας συζήτησης. Στο πλαίσιο αυτό, χιουμοράκι και εξυπνάδες με τον πόνο ανθρώπων που δεν έχουν να φάνε και καθημερινά χάνουν τη ζωή τους δεν επιτρέπεται. Ακόμα κι αν ως πρόθεση εξηγείται η διάθεση χλευασμού των κακών Χαμασιτών με τις μεγάλες κοιλιές. Πόσο μάλλον όταν προέρχεται από καθηγήτριες στο Πανεπιστήμιο και ανθρώπους που ονομάζουμε δημόσιους διανοούμενους.
Τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην Παλαιστίνη είναι πραγματικά απάνθρωπα και όποιες και αν είναι οι γενεσιουργές αιτίες (π.χ. ρόλος Χαμάς) και όσο πίσω στο παρελθόν κι αν μας πάνε, δε νοείται άνθρωποι να μην εστιάζουν στο προφανές, να χρησιμοποιούν ερμηνευτικά σχήματα με βασικό εργαλείο τον δήθεν αντισημιτισμό και να μην λένε κουβέντα για τα παιδιά που πεινάνε και πεθαίνουν. Και όχι, δεν είμαστε χαζοί, ούτε θύματα προπαγάνδας και deep fakes. Επίσης, όλα δεν λειτουργούν διαζευκτικά. Σε κάποια ζητήματα υπάρχει μόνο μια προτεραιότητα και αυτή είναι να είμαστε άνθρωποι.
