Είναι μεγάλο στην πόλη μας και στα περίχωρά της το πρόβλημα των αδέσποτων. Για να το πούμε καλύτερα, το έλλειμα παιδείας και ευαισθησίας σε ό,τι έχει να κάνει με τα ζώα συντροφιάς.
Κάποιοι θεωρούν ότι το ζωάκι που απέκτησαν, είναι παιχνίδι που όταν θα βαρεθούν θα το αφήσουν. Κάποιοι άλλοι ότι η υιοθεσία είναι κάποιο trend που πρέπει σώνει και ντε να ακολουθήσεις για να είσαι in. Άλλοι αδιαφορούν εντελώς για τους κανόνες και τις υποχρεώσεις τους, πχ. δεν μαζεύουν τις ακαθαρσίες, δεν τσιπάρουν τα ζώα τους κλπ.
Λίγοι είναι γενικά εκείνοι που πολύ συνειδητά επιλέγουν να κάνουν ένα ζωάκι μέλος της οικογένειας τους με πλήρη επίγνωση των υποχρεώσεων που έχουν.
Το αποτέλεσμα είναι πολλά παράπονα, πολλά προβλήματα και πολλά ζωάκια που από τη μια ώρα στην άλλη βρίσκονται από τον καναπέ στο δρόμο.
Σε κάποιες χώρες του εξωτερικού, πχ. Ολλανδία όπως μου έλεγε φίλη, είναι απαραίτητο να παρακολουθήσεις κάποιου είδους σχολείο για να σου επιτραπεί να υιοθετήσεις ένα σκυλί. Ο βαθμός δυσκολίας και χρόνου που απαιτείται, οδηγεί και σε ώριμη σκέψη.
Έχουμε πολλά ακόμα βήματα να κάνουμε, αλλά το βασικότερο να συνειδητοποιήσουμε ότι σε ό,τι κάνουμε, έχουμε ευθύνες.
