Δεν με ελκύουν οι ποιμαντορικοί λόγοι. Τις περισσότερες φορές είναι φουλ στην υποκριτική χριστιανική ορθότητα, γραμμένοι σε γλώσσα αυστηρή και παρωχημένη και δεν αφήνουν περιθώρια ουσιαστικής επικοινωνίας. Άλλες πάλι γίνονται παραληρηματικοί και δεν θυμίζουν σε τίποτα την αγάπη, το λόγο και το έργο αυτού τον οποίο υπηρετούν.
Πριν κάποια χρόνια είχα ξεχωρίσει θετικά το λόγο του -πεθαμένου πια- Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου, κατά την Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου στο Δρυόβουνο που ήταν γεμάτος αγάπη, μετρημένος και ουσιαστικός. Λόγος που βγήκε με πραότητα και ηρεμία, χωρίς εξάρσεις και σύνδρομα αποκλεισμού.
Σήμερα ξεχωρίζω αρνητικά το από άμβωνος κήρυγμα του Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης Παύλου, το οποίο ήταν γεμάτο σκοταδισμό και αποκλεισμούς.
Δεν έχουμε ανάγκη από τέτοια κηρύγματα. Μια κοινωνία που θέλει μόνο να καταδικάζει, να βγάζει φοβικά σύνδρομα και να χρησιμοποιεί το λόγο ως ρομφαία, είναι μια κοινωνία προβληματική και καταδικασμένη. Το ίδιο ισχύει και για την Εκκλησία.
Έχουμε ανάγκη από φωνές αγάπης που ανοίγουν την αγκαλιά σε όλους. Όσοι πιστεύουμε, αλλά κι όσοι δεν πιστεύουμε. Για να ηρεμήσει το κεφάλι μας, για να πάψουμε να βλέπουμε εχθρούς παντού.
