Πολύ ενδιαφέροντα είναι τα ευρήματα της έρευνας της Διανέοσις σχετικά με το τι πιστεύουν οι Έλληνες. Από αυτά μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα όσα αναφέρονται στη σχέση μας με τους θεσμούς και την εμπιστοσύνη μας σε αυτούς.
Το μεγαλύτερο βαθμό εμπιστοσύνης φαίνεται να τον συγκεντρώνει η οικογένεια και τον χαμηλότερο τον μοιράζονται οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, τα πολιτικά κόμματα, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία φαίνεται ότι συγκεντρώνουν λιγότερη εμπιστοσύνη ακόμη και από τα social media.
Ενδιαφέροντα αλλά όχι δυσεξήγητα είναι τα ευρήματα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, αν λάβουμε υπόψη ότι τα τελευταία χρόνια οι θεσμοί έχουν κάνει ό,τι μπορούν για να μας απογοητεύσουν. Δεν θα μιλήσουμε για τις διαχρονικές απογοητεύσεις από τις κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα. Θα μιλήσουμε για τις απογοητεύσεις από τη Δικαιοσύνη, την οποία οι μισοί σχεδόν πολίτες δεν εμπιστεύονται, τις ΜΚΟ (περιπτώσεις Κιβωτού, αλλά και Κουζίνας του άλλου) και φυσικά τα μέσα ενημέρωσης.
Ως εκ τούτου η εσωστρέφεια και η επιστροφή στον πυρήνα της οικογένειες είναι εύκολα εξηγήσιμη. Η απογοήτευση μεταφράζεται σε έλλειψη εμπιστοσύνης και όλο και μεγαλύτερη αποξένωση από την πολιτική ζωή και όσα αφορούν στους πολλούς. Ειδικά δε στις νεότερες γενιές η στάση αυτή προβληματίζει ακόμα περισσότερο.
