Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που τους αρέσει να κάνουν επίδειξη εξουσίας εκμεταλλευόμενοι σχέσεις εξάρτησης. Ειδικότερα δε, σε συστήματα ιεραρχίας (στρατός, πανεπιστήμιο, δικαιοσύνη), αυτό είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο.
Οι άνθρωποι αυτοί συγχέουν το “είμαι” με το “έχω” και επιδιώκουν να επιβάλουν την παρουσία και την άποψή τους, όχι μέσω της πειθούς, αλλά μέσω της επιβολής. Μάλιστα, όταν χάσουν τη θέση που τους έδινε την εξουσία, πέφτουν σε μαύρη κατάθλιψη.
Πολύ συχνά αυτές οι σχέσεις που δημιουργούνται, είναι ιδιαιτέρως τοξικές και τραυματικές για όλους όσοι βρίσκονται εξαρτημένοι από ανθρώπους που αντλούν ευχαρίστηση από το να προκαλούν φόβο και επιθυμούν να έχουν δίπλα τους υποτελείς και όχι αυτόνομες προσωπικότητες. Πολλοί, μάλιστα, αργούν να συνειδητοποιήσουν την τοξικότητα της σχέσης και αντιλαμβάνονται ως κανονικότητα όλες αυτές τις προβληματικές καταστάσεις.
Γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό όσοι από το ρόλο τους έχουν τη δυνατότητα παρέμβασης να θέτουν και να συζητούν ανοιχτά αυτά τα ζητήματα. Να μην επιτρέπουν να μένουν στο σκοτάδι τα τραύματα, τα οποία αντανακλούν δομικά προβλήματα και συστημικές αστοχίες.
