Η Ατζέντα των Ηνωμένων Εθνών για το 2030, που είναι πέντε πια χρόνια μακριά μας, δίνει έμφαση «σ’ έναν κόσμο χωρίς φτώχεια, πείνα και αρρώστια». Οι 17 της παγκόσμιοι στόχοι, το τελευταίο διάστημα ακόμα περισσότερο, φαντάζουν ευσεβείς πόθοι, ανάλογοι με αυτούς που εκφράζονταν κάποτε από τις φιναλίστ των διαγωνισμών ομορφιάς.
Ο φόβος είναι ότι αν τα κράτη συνεχίσουν στη λογική της χαλαρής ή και καθόλου πια δέσμευσης για την κατάκτησή τους, το χάσμα διαρκώς θα διευρύνεται. Αντίθετα, όσο περισσότερο κοινωνούνται οι στόχοι βιώσιμης ανάπτυξης, τόσο περισσότεροι οι κυβερνήσεις θα είναι υπόλογες και θα διασφαλίζουν την εφαρμογή τους.
Η επικοινωνία για όλους γίνεται μια ανάγκη, ζωτικής σημασίας και για την επιβίωση της φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία ούτως ή άλλως αντιμετωπίζει πολλαπλές προκλήσεις, όπως αυτή της αυτονομίας των συστημάτων της Τεχνητής Νοημοσύνης. Την ώρα που κάθε πτυχή της ζωής μας γίνεται όλο και πιο εικονική και βασίζεται όλο και περισσότερο στην τεχνολογία, είναι απαραίτητο να εξασφαλιστεί η συνθήκη της επικοινωνίας για όλους με την έννοια της πιο άμεσης συμμετοχής στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, αλλά και με την έννοια της ανάπτυξης νέων μορφών διακυβέρνησης, στις οποίες οι πολίτες και όχι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις θα έχουν τον έλεγχο των δεδομένων τους (Zarkadakis, 2020).
Τα παραπάνω αποτελούν σήμερα μια αναγκαιότητα και σε καμία περίπτωση πολυτέλεια όπως, ίσως, πολύ νομίζουν.
