Διαβάζω αυτές τις μέρες για τις θυσίες και τους κόπους των μαθητών που αρίστευσαν στις εξετάσεις. Ξενύχτια πάνω απο ένα βιβλίο και αγωνία στο φουλ. Θεωρητικά με την ανακοίνωση των βαθμολογιών έχουν το πάνω χέρι των κινήσεων. Έχουν, όμως, και την ελευθερία των επιλογών; Ή μήπως όλο αυτό είναι μια ψευδαίσθηση;
Μεγαλωμένοι οι περισσότεροι σε ένα οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον που απο την πρώτη μέρα θέτει με τον τρόπο του τα όρια και προσδιορίζει -ενίοτε με αρτηριοσκληρωτικό τρόπο- το τι είναι αποδεκτό και τι όχι, αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι για έναν αριστούχο να παρεκκλίνει της πορείας που τον θέλει γιατρό, μηχανικό ή δικηγόρο.
Να σπάσει τα δεσμά και να τολμήσει να σπουδάσει κάτι διαφορετικό, απο αυτό που θεωρείται το υψηλότερο επίτευγμα. Κακά τα ψέμματα. Ακόμα και σήμερα με την αβεβαιότητα που χαρακτηρίζει την εποχή μας, ουδείς επιτυχών θα πτοηθεί απο την υπερπροσφορά γιατρών ή νομικών. Το πολύ-πολύ να διαλέξει τον αντίστοιχο στρατιωτικό κλάδο, για να εξασφαλίσει και τη σίγουρη δουλειά.
Τα επαγγέλματα εξακολουθούν να διατηρούν ένα στάτους, το οποίο δεν υπάρχει πια στην πράξη. Οι σχολές εξακολουθούν να χωρίζονται σε “καλές” και “κακές” στο εκπαιδευτικό χρηματιστήριο, ενώ αρκετά είναι ακόμα τα επαγγέλματα που θεωρούνται καλύτερα για γυναίκες ή για άνδρες.
Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που ο άριστος θα τολμά να κάνεις τις επιλογές του χωρίς φόβο και πάθος, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο.
