Chat Pat του Κώστα Καραμάρκου
Λαϊκισμός, Παραγοντισμός, Άγνοια αποτελούν “το τρίπτυχο της αποτυχίας” κάθε αυτοδιοικητικής αρχής.
Tα ίδια σχεδόν παντού και συνεχώς:
- οι προηγούμενοι ήταν ανίκανοι και διέλυσαν τα πάντα με γνώμονα μόνο το προσωπικό συμφέρον
- αλλάζουμε τα πάντα: πρόσωπα, πολιτικές, τακτικές και διαδικασίες
- πρώτα ο πολίτης και η καθημερινότητα του
- εμείς λειτουργούμε με τις υπηρεσίες και τα άξια και ικανά στελέχη μας
- είμαστε πρωτοπόροι στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Υφήλιο, στο Σύμπαν
- έχουμε στρατηγική και σχέδιο
- δεν έχουμε (ικανό και επαρκές) προσωπικό
- το ζητήσαμε και μας το απέρριψαν
- η πολιτεία δεν μας βοηθάει
- οι πολίτες αδιαφορούν
- δεν θα χάσουμε ούτε ένα €, ούτε ένα €, ούτε ένα € …
2024 και αγκωμαχούμε να βρούμε τι μας συμβαίνει και πως θα αντιδράσουμε απ’άκρη σ’άκρη της Δυτικής Μακεδονίας /
2024 και το μοτίβο δεν αλλάζει,
αλλάξαν κάποιοι άνθρωποι,
αλλά φαίνεται πως το αναπτυξιακό μοντέλο τους στηρίζεται στο ίδιο τρίπτυχο της αποτυχίας /
οι πραγματικές ελπίδες όλων, σκεπτόμενων πολιτικών και πολιτών,
είναι μόνο στην αγορά, στην μεταποίηση και στην ανταγωνιστικότητα, ελάχιστα αλλού /
όσο κι αν μέσα από τα social και τις ιστοσελίδες διάφορα τοπικά φερέφωνα στρέφουν τη δημόσια συζήτηση και τα φώτα των ευθυνών σε πολιτικό και αυτοδιοικητικό προσωπικό,
η ανάπτυξη είναι αλλού /
η ανάπτυξη και η ποιότητα ζωής βασίζεται ελάχιστα δυστυχώς στην πλειοψηφία των ανήμπορων αιρετών που αναζητούν διαδρομές μέσα από έξυπνες λύσεις διοίκησης, εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης και ημετέρους χαμηλότατων δυνατοτήτων …
όσοι λίγοι, ελάχιστοι αιρετοί αποφεύγουν τις παγίδες του τρίπτυχου και κάνουν δουλειά με επιστημονικό και μεθοδικό τρόπο, κάτι θα πετύχουν για τον τόπο και σίγουρα κάποιους από εμάς θα μας κερδίσουν, γιατί θα αναγνωρίσουμε πως το παλεύουν σε ένα τραγικά οπισθοδρομικό τοπίο της δημόσιας ζωής μας …
Το Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε (Ιταλικά: Così è (se vi pare), είναι τρίπρακτο θεατρικό έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο που παρουσιάστηκε το 1917 στο Μιλάνο και τροποποιήθηκε το 1925. Το έργο βασίζεται στο διήγημα του Πιραντέλλο Η κυρία Φρόλα και ο κύριος Πόνζα, ο γαμπρός της.
Το έργο εστιάζει σε ένα θέμα πολύ αγαπητό στον Πιραντέλλο: το άγνωστο της πραγματικότητας, στην οποία ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία, που μπορεί να μην συμπίπτει με αυτή των άλλων. Έτσι δημιουργείται μια σύγχυση ανάμεσα στο λογικό με το παράλογο και στην ψευδαίσθηση με την πραγματικότητα.
Πηγή: https://el.wikipedia.org
