Έχει αρκετά χρόνια τώρα που οι υπαινιγμοί, οι «μπηχτές» και γενικώς οι υποθέσεις αντικατέστησαν την αντικειμενικότητα και τη στοιχειώδη διασταύρωση στη δημοσιογραφία.
Βλέπετε, δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο και απλό από το να πιάσεις έναν καναπέ, μια πολυθρόνα, μια απλή καρέκλα, βρε αδερφέ, σε ένα στούντιο και να αρχίσεις τις χαριτωμενιές, με μπόλικη και δήθεν τολμηρή κριτική στα πρόσωπα της δημοσιότητας. Εύκολο και ταυτόχρονα πάμφθηνο από κάθε πλευρά.
Η υπόθεση Μπογδάνου είναι μια από αυτές, όπου ένας κατά κοινή ομολογία εύστροφος άνθρωπος αποφασίζει να «κάψει» το όποιο ταλέντο έχει, για να κάνει τον stand-up comedian.
Το κακό είναι ότι δεν αποφάσισε αν θα κάνει ατόφιο infotainment (ενημερω-διασκέδαση) ή δημοσιογραφία και σε κάποια φάση έμπλεξε τόσο τα πράγματα που το κανάλι του έδειξε –και δικαίως- την πόρτα της εξόδου.
Στο όνομα της ελευθερίας έκφρασης εξευτελίστηκαν τα πάντα και χάθηκε κάθε όριο ανάμεσα στην κριτική στην ουσία, το κουτσομπολιό και τη διασπορά ψευδών ειδήσεων.
Αν η δημοσιογραφία ήταν απλά μια δουλειά αφιλτράριστης μεταφοράς και διάχυσης των όσων ακούμε, τότε δεν θα χρειαζόμασταν εκπαιδευμένους επαγγελματίες, αλλά τον κάθε «Κατίνο» και «Κατίνα» της γειτονιάς.
Κι επειδή φλομώσαμε από μεταφορές ειδήσεων από πηγές του τύπου «μου το ‘πε ένα παιδί που είμαστε φίλοι στο facebook”, εκτιμούμε πολύ αυτούς που μπορούν να μιλήσουν με ονοματεπώνυμο.
Ιωάννα
