Ως “παιδί” του ελληνικού δημόσιου πανεπιστήμιου, από το οποίο ξεκίνησα και σήμερα έχω την τιμή να υπηρετώ, το θεωρώ ως έναν από τους ελάχιστους, ίσως και τον τελευταίο, μηχανισμούς παροχής ίσων ευκαιριών προς όλες και όλους. Κι αυτό γιατί το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο χωρά από το κορίτσι του αγρότη από τις Σέρρες και το γιο του ταβερνιάρη από τη Θεσσαλία μέχρι τα παιδιά που αποφοίτησαν από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία των Αθηνών.
Για το λόγο αυτό θεωρώ ότι κάθε συζήτηση που ξεκινά για το θέμα, θα πρέπει να γίνεται με στόχο να δυναμώσει και να διασφαλίσει πρώτα την σε υψηλό επίπεδο λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου και όχι απλά να ανοίξει το δρόμο στα λεγόμενα πανεπιστήμια του ενός ορόφου.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνει κάτι τέτοιο με βασικότερο την χρηματοδότηση, που αυτή τη στιγμή είναι πενιχρή και φυσικά την ενίσχυση της έρευνας. Δεν ανήκω σε αυτές που αποκλείουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια από τη συζήτηση, αλλά με την προϋπόθεση ότι πρώτα θα στηρίξουμε τα δημόσια.
