Ήταν πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια όταν τα τηλεοπτικά κανάλια και οι διάφορες τρασοεκπομπές τους ανακάλυψαν μια γυναίκα που τραγουδούσε στα πανηγύρια. Για σχεδόν δύο χρόνια το «φαινόμενο» αυτό προσκαλούνταν στις εκπομπές, ώσπου άρχισε να γίνεται ολοφάνερο ότι η γυναίκα αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα ψυχικής υγείας.
Κι ενώ η κατάσταση της χειροτέρευε, ο τηλεοπτικός κανιβαλισμός και ο διασυρμός συνεχιζόταν. Για την τηλεθέαση και μόνο, ο εξευτελισμός συνεχίστηκε μέχρι που η γυναίκα μια μέρα κατέρρευσε και εν συνεχεία νοσηλεύθηκε.
Την υπόθεση αυτή θυμήθηκα με αφορμή την περίπτωση της δασκάλας των εικαστικών. Μιας γυναίκας που είναι ολοφάνερο ότι χρειάζεται άλλη προσέγγιση και σίγουρα βοήθεια. Ποιος ο λόγος να συνεχίζεται αυτό το σήριαλ πέρα από τον κανιβαλισμό; Ακόμα και τους ηλικιωμένους γονείς της εντόπισαν τα… λαγωνικά, χωρίς να σεβαστούν τα χρόνια και την κατάστασή τους.
Αντί να αναζητούνται οι διαχρονικές ευθύνες στις δομές και την ιεραρχία του εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο αδυνατεί να προστατέψει μαθητές και εργαζόμενους από όσους είναι ακατάλληλοι, χρησιμοποιείται μια γυναίκα, εμφανώς ασταθής, ως σάκος του μποξ.
Και δεν υπάρχει τίποτα πιο επονείδιστο και ύπουλο από το να επιμένεις στο εξευτελισμό ενός διαταραγμένου ανθρώπου, θαρρείς κι αυτός είναι ο εχθρός, αντί να προσπαθείς να εντοπίσεις τους λόγους που το σύστημα απέτυχε να απομακρύνει εγκαίρως την γυναίκα αυτή από την αίθουσα.
