Είμαστε εκπαιδευμένοι στη διεστραμμένη ορθότητα της post-truth εποχής, ένθα απέδρα πάσα έννοια κυριολεξίας, ακρίβειας, αντικειμενικότητας, ορθολογισμού και εξακρίβωσης.
Από ευφημισμούς και τόνους επιχειρησιακής κολακείας ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία, μέχρι την άσκηση της πολιτικής, όπου η μετά-αλήθεια παίρνει τη μορφή της παραπλάνησης, μοιάζει να αποφεύγουμε συστηματικά να ακριβολογήσουμε.
Τι μας έφεραν, λοιπόν, όλα τα παραπάνω, πέρα από την απέραντη μπουρδολογία; Μήπως μας έλυσαν τα προβλήματα, μήπως μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους; Προφανώς και όχι γιατί αυτό που θέριεψε είναι το συναίσθημα, το οποίο ευθέως κατηγορεί τη λογική και θέλει να μας πείσει ότι η αλήθεια είναι μια πολύ σχετική έννοια.
Μεγάλη χαμένη η κοινή λογική, αυτή που χρόνια τώρα στάθηκε με συνέπεια στο πλευρών των αδικημένων, άλλοτε με τη μορφή της επιστήμης κι άλλοτε με τη μορφή του νόμου. Όταν τα δεδομένα αμφισβητούνται ευθέως από τα διάφορα σενάρια συνομωσίας και τα περιθωριακά σάιτς με ψεύτικα νέα ρίχνουν το δόλωμα του «ΔΙΑΔΟΣΤΑΙ», τότε είναι εύκολο να αντιληφθεί κάποιος ότι δεν είναι καλή εποχή για τη δημοκρατία. Και δεν μας φταίει μόνο ο τραμπισμός, αν κι εκεί κάπου μοιάζει να εντοπίζεται η αρχή του προβλήματος.
