Επιτυχίες, όπως του Αντετοκούνμπο, αποτελούν ευκαιρία για συλλογικές εκφράσεις χαράς. Γεμίζουν timeline και σελίδες αρθρογραφίας που βασίζονται σε μια πολύ όμορφη -πράγματι- ιστορία επιτυχίας που ξεκινά από τα Σεπόλια και καταλήγει στο πάνθεο του αμερικανικού μπασκετικού στερεώματος.
Ωστόσο, η επιτυχία του Αντετοκούνμπο δεν μπορεί να έχει κανένα εθνικό πρόσημο. Ανήκει στον ίδιο, στην οικογένεια του και σε όλους όσοι στάθηκαν δίπλα του από την αρχή. Αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς, οι υπόλοιποι, δεν έχουμε δικαίωμα να χαρούμε, απλά δεν έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για εθνικές επιτυχίες και τα ρέστα, όταν ανεχόμαστε να συμβαίνουν τόσες παραβιάσεις των συνθηκών πάνω στα θέματα μετανάστευσης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Όταν πάλι δεν έρχεται η πολυπόθητη επιτυχία, αλλά εμφανίζεται η αποτυχία στην πιο σκληρή της εκδοχή, αυτή που ρίχνει στα τάρταρα το εθνικό γόητρο (περίπτωση Θάνου, Κεντέρη τέτοιες μέρες δεκαεπτά χρόνια πριν), είναι ίσως πιο σημαντικό αντί να ρίχνουμε την πέτρα του αναθέματος, να βλέπουμε λίγο πιο σοβαρά τις παραλείψεις ή τις αστοχίες που οδήγησαν εκεί.
Από τα λάθη μας μαθαίνουμε και προχωρούμε, ενώ από τις νίκες μπορούμε να οδηγηθούμε σε προσωρινές εξάρσεις μεγαλείου. Και όπως ο ίδιος ο Αντετοκούμπο πολύ σεμνά είπε «προσπαθώ να επικεντρώνομαι στο τώρα στη συγκεκριμένη στιγμή και αυτό είναι ταπεινότητα, καθώς όταν εστιάζεις στο μέλλον σε κυριεύει η έπαρση».
