Με αφορμή την υπόθεση της Κιβωτού, βγήκε στην επιφάνεια μπόλικη «μαυρίλα». Όλες οι ΜΚΟ τα «πιάνουν», σε όλες τις δομές τα παιδιά κακοποιούνται και άλλα τέτοια απαισιόδοξα. Όπου και να γυρίσεις, ό,τι και να κοιτάξεις, συνδέεται με μια ιστορία κακοποίησης ή παρενόχλησης. Είναι, όμως, στ’ αλήθεια έτσι;
Προφανώς κι ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Δεν είναι, όμως, και τα πάντα τόσο σάπια και δυσώδη. Σίγουρα, υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τους άλλους και δίνουν τον εαυτό τους για να προσφέρουν στους γύρω τους.
Το να βάλουμε σ’ ένα καζάνι τους πάντες, δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Ίσα-ίσα δημιουργεί πολύ μεγαλύτερα, με πρώτο απ’ όλα ότι αφαιρεί το οξυγόνο της ελπίδας. Από την άλλη συσκοτίζει την κατάσταση και αντί να αναδείξει τους πραγματικούς ενόχους, επιμερίζει την ευθύνη σε όλους και δεν εστιάζει στα πραγματικά προβλήματα.
Ναι, φυσικά υπάρχουν άνθρωποι (και μένει βέβαια όλα αυτά να αποδειχθούν στα δικαστήρια) που κάπου στη διαδρομή λοξοδρομούν (ή ήταν από την αρχή στο στραβό δρόμο) και πρέπει να τιμωρούνται. Εκεί, ωστόσο, που πρέπει να εστιάζουν οι υπόλοιποι είναι όχι στο να ακυρώσουν την όποια προσπάθεια, όσο στο να διεκδικήσουν θεσμούς που θα λειτουργούν, ώστε όλα αυτά να μην επαναληφθούν.
