Παρακολουθώντας προχθές τη συνεδρίαση της Βουλής για τα θαλασσοδάνεια, με αφορμή τα στοιχεία της εξεταστικής επιτροπής, στο μυαλό μου στριφογυρνούσε διαρκώς η περίπτωση της Μ. και του άντρα της.
Ξέρω πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που πήραν δάνεια και βρέθηκαν να κρύβονται απο τις εισπρακτικές. Άλλοι γιατί έκαναν τα δάνεια αυτοκίνητα και διακοπές, άλλοι γιατί ξανοίχτηκαν χωρίς να έχουν σταθμίσει την κατάσταση.
Η Μ., όμως, ήταν και καλή επιχειρηματίας και κοφτερό μυαλό. Έδινε πάντα δουλειά σε κόσμο και ταυτόχρονα σκεφτόταν την επόμενη κίνηση. Αν δεν έκανε μια κακή αγορά και δεν συνέβαινε και στο σύζυγό της να συνεργαστεί με μια εταιρεία που τον άφησε ξεκρέμαστο, τώρα θα είχε τα πράγματα υπό έλεγχο.
Σε αντίθεση, όμως, με τις περιπτώσεις που ακούσαμε στη Βουλή, στις οποίες οι οφειλές θαυματουργά…ξεχάστηκαν, τη Μ. δεν την ξέχασαν οι τράπεζες. Για την ακρίβεια τη θυμούνται πολλές φορές την ημέρα.
Κι εκείνη το μόνο που ζητά είναι μια οποιαδήποτε δουλειά για να βάλει τα πράγματα σε τάξη, έχοντας πλήρη επίγνωση των υποχρεώσεών της.
Κι όταν βλέπει στην Ελληνική Βουλή ανθρώπους που έχουν πάρει πολλαπλάσια δάνεια, δεν έχουν πληρώσει μια και διεκδικούν την ψήφο της, τότε θυμώνει πολύ, πάρα πολύ και η οργή της στρέφεται ενάντια σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που δεν καταφέρνει να κάνει κάτι γι’ αυτό.
Θα ήταν πολύ εύκολος στόχος για τους θιασώτες της ακροδεξιάς ή των νεφελίμ, αν δεν ήταν σοβαρή και διαβασμένη. Είναι, όμως, η εξαίρεση.
Ιωάννα
