Το τελευταίο διάστημα παρατηρώ μια αύξηση στις αναρτήσεις που αναφέρονται σε θανατικά. Θα μπορούσε εύκολα κάποιος να πει ότι ειδικά τα κοινωνικά μέσα των μεγαλύτερων σε ηλικία (π.χ. Facebook) έχουν αρχίσει κάπως να μοιάζουν με τις κολώνες της ΔΕΗ, στις οποίες αναρτώνται τα κηδειόχαρτα. Εδώ θα προλάβω να πω ότι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την ηλικία, αλλά κυρίως με την εθιστική και αρχέγονη ανάγκη να μαθαίνουμε κακές ειδήσεις για να φτύσουμε τον κόρφο μας ότι δεν συνέβη το κακό σε μας.
Και το θέμα είναι ότι οι αναρτήσεις αυτές δεν αφορούν πρόσωπα της κοινότητας των φίλων, αλλά κατά κύριο λόγο ανθρώπους, για τους οποίους δεν θα μαθαίναμε ποτέ στη ζωή μας ότι υπήρχαν. Παράξενοι θάνατοι, λεπτομερείς περιγραφές ασθενειών, θάνατοι «επωνύμων» ή συγγενών και φίλων αυτών συνθέτουν αυτό το μακάβριο σκηνικό.
Υπάρχουν μάλιστα κάποιοι λογαριασμοί που ειδικεύονται στις αναγγελίες θανάτων, τόσο που φοβάσαι πλέον ότι θα πεταχτούν μπροστά σου για να σου φέρουν κι άλλα κακά μαντάτα. Όλο αυτό έχει εξελιχθεί σε μια ένοχη απόλαυση που το κοινό αναζητά λαίμαργα μέσω του scrolling, άλλες φορές για να ξεχαστεί με τα δεινά των άλλων και άλλες για να αναθαρρήσει και να αναφωνήσει «κι όμως είμαι ακόμα εδώ».
