Ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα σήμερα τείνει να γίνει η απόλυτη εξειδίκευση. Εξαίρετοι επιστήμονες στον τομέα τους έχουν “μαύρα μεσάνυχτα” για ό,τι βρίσκεται έξω και πέρα από αυτόν.
Τεχνολόγοι της πληροφορίας που “γράφουν κώδικα”, αγνοώντας τις νομικές ή κοινωνικές συνέπειες των εφαρμογών που δημιουργούν. Γιατροί που δεν έχουν ενσυναίσθηση. Αρχιτέκτονες που αγνοούν βασικά γεγονότα της ιστορίας και των πόλεων, στις οποίες καλούνται να δημιουργήσουν. Γενικώς, άνθρωποι που δηλώνουν “μορφωμένοι” και εξειδικευμένοι, αλλά στην πραγματικότητα στερούνται βασικών γνώσεων και δεξιοτήτων που σχετίζονται με τις ανθρωπιστικές επιστήμες.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ενώ άλλοτε μέλημα των σχολείων, αλλά και των πανεπιστημίων εν μέρει, ήταν να παρέχουν ολιστική εκπαίδευση, σήμερα από το δημοτικό ακόμα τα παιδιά μαθαίνουν ότι αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να είναι καλοί σε κάτι (πχ. μαθηματικά) και να μην ασχολούνται με τα υπόλοιπα. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να έχουμε νέους φοιτητές και φοιτήτριες που πρώτευσαν στις εξετάσεις στο Πολυτεχνείο, αλλά δεν έχουν διαβάσει ποτέ λογοτεχνία και δεν έχουν ιδέα τι έγινε στη Γαλλική Επανάσταση.
Οι άνθρωποι δεν είμαστε μονοδιάστατοι και όσο πιο πολύπλευρα βλέπουμε τα πράγματα, τόσο καλύτεροι γινόμαστε. Ως επαγγελματίες και όχι μόνο.
