Στην Αρχαία Ελλάδα, ικετηρία ονόμαζαν ένα κλαδί ελιάς περιτυλιγμένο με άσπρο μαλλί προβάτου, το οποίο κρατούσαν στα χέρια τους ως σύμβολο της δυστυχούς τους κατάστασης όσοι κυνηγημένοι προσέτρεχαν σε μια ξένη χώρα για να βρουν άσυλο και σωτηρία, για να τύχουν προστασίας ή ασφάλειας επειδή κινδύνευαν ή ήταν αδικημένοι.
Οι ικέτες σήμερα μπορεί να έχουν τη μορφή των 18 -που δεν τους έκλαψε κανείς- στο δάσος της Δαδιάς, αυτών που απωθούνται στα ταραγμένα νερά της Μεσογείου ή του Αντώνη Καρυώτη που κάποια τέρατα τον απώθησαν από τον καταπέλτη του πλοίου για το Ηράκλειο.
Ικετεύουν για την ανθρωπιά μας. Τίποτα παραπάνω. Κι αν ήμασταν άνθρωποι, θα μας περίσσευε λίγη. Για να δώσουμε το χέρι που τραβάει στην πλευρά των ζωντανών. Σε όποιον μας το ζητάει. Και κυρίως σε αυτόν που το έχει περισσότερο ανάγκη. Αυτό λογίζεται ανθρωπιά. Όλα τα άλλα είναι γλείψιμο και δημόσιες σχέσεις.
Φαίνεται, όμως, πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο και τα push backs που κάποιοι θεωρούσαν ότι αφορούν μόνο στους δυστυχείς πρόσφυγες, εφαρμόζονται και στους δυστυχείς Έλληνες. Οι σύγχρονοι ικέτες θα είμαστε σε λίγο όλοι εμείς.
