Μια κοινή παρατήρηση όλων των κλάδων που βρίσκονται στη δίνη των δυσάρεστων οικονομικών εξελίξεων είναι ότι δεν έγιναν εγκαίρως οι ενέργειες που έπρεπε σε επίπεδο συνεργασιών και συνεταιρισμών.
Παρασυρμένοι τις καλές εποχές που ζούσαμε μέσα στη μεγάλη φούσκα, προτιμήσαμε να λειτουργήσουμε ως μονάδες, παρά να δούμε τα σενάρια συνεργασίας ως πιθανότητα θωράκισης και επιβίωσης μας στο μέλλον.
Το “ο καθένας για την πάρτη του” υπήρξε για καιρό κυρίαρχο στο επιχειρείν εις βάρος του “ισχύς εν τη ενώσει”, μέχρι που έγινε σαφές ότι χωρίς οικονομίες κλίμακας δεν θα πάμε πουθενά.
Τώρα βρισκόμαστε στη δύσκολη ώρα. Στην ώρα που οι λίγοι αγελαδοτρόφοι της περιοχής μας παραδέχονται πως αν είχαν συνεταιριστεί έγκαιρα, όπως συνέβη για παράδειγμα με το συνεταιρισμό ΘΕΣγάλα στη Λάρισα, θα βρισκόταν σε καλύτερη θέση απο αυτή που βρίσκονται αυτή τη στιγμή. Στην ώρα που όλοι όσοι έχουμε μικρές επιχειρήσεις και μονάδες παραγωγής αντιλαμβανόμαστε ότι θα ήταν προτιμότερο να ενώσουμε τις δυνάμεις της, για να περάσουμε μέσα απο την καταιγίδα.
Τι κρίμα που αυτό έγινε αντιληπτό τόσο αργά και κυρίως λόγω ανάγκης. Τώρα που και λεφτά δεν υπάρχουν και κάποιοι ήδη κατάφεραν να πλασαριστούν και να εδραιωθούν στην αγορά. Ακόμα και τώρα, όμως, αυτός είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης
