Κάλλιο μικρό το καλαθάκι αλλά σίγουρο

Όσοι περίμεναν τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού από την ΔΕΘ κρατώντας μεγάλο καλάθι για τις προσδοκίες τους, προφανώς απογοητεύθηκαν. Και ασφαλώς εκφράζουν την δυσαρέσκεια τους, είτε κραυγάζοντας είτε ψιθυρίζοντας. Διότι τα βήματα που προδιέγραψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως προς τις «παροχές» προς διάφορες κοινωνικές ομάδες, ήταν μικρά και μετρημένα. Ευτυχώς.
Χορτάσαμε από παχιά και μεγάλο λόγια, από υποσχέσεις και ταξίματα. Τα οποία αποδεδείχθηκαν ακάλυπτες επιταγές. Από την εποχή του «λεφτά υπάρχουν» και μετέπειτα. Πολλοί και πολύ μας παραμύθιασαν με υποσχέσεις οικονομικών παράδεισων, όπου όλοι θα πληρώνουμε λιγότερα και θα απολαμβάνουμε περισσότερα. Τώρα έχουμε ανάγκη από μια συνετή, νοικοκυρεμένη διαχώριση των οικονομικών μας. Να μη βγαίνουν τα πόδια μας έξω από το πάπλωμα.
Ωε ένας από τους συνταξιούχους που έχουν καταθέσει πρόσφυγες κατά των αυθαίρετων περικοπών που επέβαλε ο νόμος Κατρούγκαλου, δεν περίμενα να ακούσω ότι μόλις εκδοθεί η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, θα τρέξω να εισπράξω αμέσως εκείνα που μου στέρησαν. Μου αρκεί η κατηγορηματική δέσμευση του πρωθυπουργού ότι η κυβέρνηση του θα σεβασθεί την οποιαδήποτε απόφαση. Και ότι θα επιστρέψει σε δόσεις τα παρανόμως κρατηθέντα. Σίγουρα θα ήταν πιο ευχάριστο να μας τα δώσουν «μια κι’ έξω». Αλλά είναι κατανοητό ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Παρηγορηθείτε λοιπόν, όσοι συνταξιούχοι, με την σκέψη ότι λίγα-λίγα, μήνα με τον μήνα, μας τα έκλεψαν, οπότε δεν είναι παράλογο να επιστραφούν με δόσεις.
Περά όμως από τα ατομικά ή ομαδικά συμφέροντα που περιστρέφονται περί την τσέπη μας, υπάρχουν τα μεγάλα θέματα της πατρίδας. Τα μεγάλα προβλήματα που δημιουργεί η επιθετική τακτική της Τουρκίας. Με αμεσότερο το μεταναστευτικό. Καθώς τα νησιά μας πλημμυρίζουν και πάλι, καθημερινός, από νέες φουρνιές προσφύγων και μεταναστών. Και απώτερο, αλλά και αγριότερο, το μεθοδικός εξελισσόμενο σχέδιο της Άγκυρας να επιβάλει ντελικάτο την θεωρία της όχι πια μόνο για «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, αλλά για την κατά τον Έρντογαν «γαλανή πατρίδα» της Τουρκίας.
Εδώ, ως προς το τι δέον και μέλει γενέσθαι, δεν ήταν ιδιαιτέρως σαφής και παρήγορος. Και δεν θα γίνει ούτε αύριο, αν δεν καταφέρουμε να αφυπνίσουμε τους εταίρους μας, τόσο ώστε, περά από τις φραστικές «καταδίκες» της Άγκυρας, να αποφασίσουν κάποτε να κάνουν κάτι ουσιαστικότερο.