Γνωρίζεις την πόλη που τη ζεις. Και όταν λέω τη ζεις, εννοώ την περπατάς, τριγυρνάς στα στενά της, επισκέπτεσαι τα δημόσια κτίριά της, χαλαρώνεις στους υπαίθριους χώρους της. Με άλλα λόγια είναι πιθανόν να ζεις για πολλά χρόνια κάπου, όπου δεν έχεις επαφή με το τι συμβαίνει, γιατί μετακινείσαι με αυτοκίνητο από το σπίτι στη δουλειά και τούμπαλιν, οπότε η σχέση σου είναι όμοια με αυτή που θα είχες με τη Νέα Υόρκη.
Αυτό συνέβαινε σε μένα μέχρι να αρχίσω τις βόλτες με την Cookie (σκυλίτσα 3,5 ετών). Από τότε και μετά η σχέση μου με την πόλη άλλαξε, γιατί άρχισα να περπατάω και να βλέπω μέρη στην πόλη που γεννήθηκα και ζω για πέντε δεκαετίες τώρα, για πρώτη φορά. Ναι, κι όμως, για πρώτη φορά. Περιοχές, όπως η με πολλές δυνατότητες, αλλά εγκαταλελειμμένη περιοχή του ΟΣΕ, ο Δημοτικός Κήπος, παλιές και τόσο όμορφες κατοικίες σε κρυμμένες γωνιές της πόλης και τόσα άλλα.
Κάποια από αυτά που είδα με έκαναν να κοντοσταθώ με θαυμασμό, τα περισσότερα, όμως, με έκαναν να προβληματιστώ για το γιατί θέλουμε τόσο πολύ να ζούμε μόνο μέσα στα σπίτια μας και δεν μας ενδιαφέρει καθόλου τι γίνεται έξω από αυτά. Για το γιατί αντιλαμβανόμαστε το δημόσιο χώρο μόνο ως προέκταση του ιδιωτικού και καθόλου ως κοινό χώρο αναψυχής και δημιουργίας. Πιθανόν γιατί έτσι έχουμε μάθει από μικροί και μικρές, μεγαλώνοντας στα διαμερίσματα που ακόμα και ο κοινόχρηστος χώρος θεωρείται ξένος. Κάποτε, όμως, πρέπει να το αλλάξουμε αυτό.
