Ξεκινάει σήμερα η σχολική χρονιά με γέλια και χαρές, αγωνίες και φόβους, κρυμμένους βαθιά μέσα σε σχολικές τσάντες. Όσο δε μεγαλώνουν οι σχολικές τσάντες, τόσο περισσότερες είναι και οι προσδοκίες που προβάλλονται στα παιδιά, οι επιθυμίες, αλλά και οι φόβοι για το τι θα γίνει αύριο.
Αγωνιούν οι γονείς που ξέρουν (ή νομίζουν ότι ξέρουν) τα περισσότερα απ’ όλους για το παιδί τους, γιατί διάβασαν για την τάδε ή τη δείνα εκπαιδευτική μέθοδο στο Ίντερνετ.
Περνάνε τα χρόνια και εκσυγχρονίζονται οι δασκάλες, που έχουν κάνει πια το κινητό βασικό βοηθό τους και όλο και κάποιο βίντεο θα σκαρώσουν για να στείλουν στη μαμαδοομαδική στο viber. Ξέρουν, βλέπετε, ότι σήμερα τα παιδιά θέλουν μόνο σύντομα βίντεο για να τους κεντρίσουν το ενδιαφέρον.
Αλλάζουν τρόπο οι καθηγητές που έχουν στο μυαλό τους πώς να κάνουν πιο ελκυστικό το αντικείμενό τους, καθότι όλα σήμερα είναι custormer-oriented.
Κάπου εκεί δεν θα πρέπει να χαθεί η ίδια η μαγεία του σχολείου που είναι ο πρώτος χώρος, στον οποίο οι άνθρωποι μαθαίνουν τι σημαίνει ανεξαρτησία, φιλία, εμπιστοσύνη, σεβασμός, όρια και πολλά άλλα. Ο χώρος στον οποίο μαθαίνουμε ουσιαστικά να συνυπάρχουμε.
