Κατά την ανάμνηση της μέρας που «γεννήθηκε η ευσπλαχνία», ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος του κηρύγματός του σε απαξιωτικές αναφορές, άλλοτε προς όσους δείχνουν τρυφερότητα στα ζώα και άλλοτε προς μανάδες και πατεράδες που επιτρέπουν στις κόρες τους να «κυκλοφορούν ημίγυμνες». Δεν είναι η πρώτη φορά και δεν θα είναι μάλλον και η τελευταία.
Αυτή είναι η διακονία ενός προσώπου που φέρει ένα τόσο σημαντικό αξίωμα για την Εκκλησία; Οι ταμπέλες, οι αποκλεισμοί και οι απόλυτες βεβαιότητες; Οι οργισμένες αντιδράσεις και ο ρόλος του κήνσορα; Η πρόκληση ηθικού πανικού;
Και η αγάπη; Πού πήγε η αγάπη και η τρυφερότητα; Για ποιο λόγο γεννήθηκε ο Χριστός, αν όχι για να δώσει σανίδα σωτηρίας στους απανταχού «σπασμένους» και καραβοτσακισμένους;
⃰Από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «Η Γέννηση» Έν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ’δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. «Είδες, μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία.» Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ, γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ’χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό. (Από τη συλλογή «Ο τυφλός με τον λύχνο», εκδ. Κέδρος, 1983).
Ιωάννα
