H ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων μοιάζει με το χρονικό του προναγγελθέντος θανάτου των μικρών περιφερειακών πανεπιστημίων. Είναι, ίσως, η τελευταία πράξη του δράματος στην ανώτατη εκπαίδευση, στην οποία οι υποδομές καταρρέουν, οι δαπάνες έχουν απίστευτα συρρικνωθεί και η οποία βρίσκεται μόλις ένα βήμα πριν την πλήρη εμπορευματοποίηση.
Στη νέα κατάσταση που θα διαμορφωθεί θα υπάρχουν, όπως πάντα, κερδισμένοι και χαμένοι. Στους κερδισμένους συγκαταλέγονται όλοι αυτοί που με πανεπιστήμια των τριών ορόφων θα καταφέρουν να πάρουν το “χαρτί” (χρήματα), δίνοντας το “χαρτί” (πτυχίο). Στους χαμένους τα μικρότερα τμήματα και τα περιφερειακά ιδρύματα, γιατί πολλούς πια -από τα μεγάλα κυρίως αστικά κέντρα- θα συμφέρει να μείνουν στον τόπο τους και να σπουδάσουν, πληρώνοντας δίδακτρα, από το να βρεθούν για σπουδές σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη.
Οι μεγαλύτερες απώλειες εντοπίζονται, ωστόσο, στην ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, όπου τα στάνταρ πέφτουν, γεμίζοντας ταυτόχρονα τον τόπο με πτυχία χωρίς αντίκρισμα. Κι αυτό είναι και το οντολογικό πλέον πρόβλημα της ανώτατης εκπαίδευσης που ως ο πιο δίκαιος μηχανισμός κοινωνικής κινητικότητας και παροχής ίσων ευκαιριών θα έπρεπε να προστατεύεται, αντί να απαξιώνεται.
