Υπάρχει μια διαδικασία στη δημοσίευση των αποτελεσμάτων της επιστημονικής έρευνας που ονομάζεται ομότιμη κρίση (peer review). Αφορά στην εξέταση των γραφόμενων από άλλους ειδικούς στον ίδιο τομέα, ώστε να αξιολογηθεί η ποιότητα, η εγκυρότητα και η πρωτοτυπία του επιστημονικού άρθρου πριν δημοσιευτεί. Απώτερος στόχος η ακεραιότητα και η αξιοπιστία της έρευνας.
Στον παλιό, πάλι, κόσμο των έντυπων -κυρίως- μέσων συνέβαινε κάτι που έμοιαζε με την παραπάνω διαδικασία. Τα κείμενα των συνεργατών αξιολογούνταν από τον αρχισυντάκτη ή τον διευθυντή σύνταξης, ώστε να διασφαλιστεί η τεκμηρίωση των όσων αναφέρονταν και να αποφευχθούν λίβελοι και ασυναρτησίες.
Στο παρόν, τα παραπάνω φαίνεται να μην έχουν πια καμία θέση, καθώς ζούμε σ’ ένα κόσμο που όλοι μπορούν να γίνουν παραγωγοί περιεχομένου και εκδότες του εαυτού τους, μιλώντας αυθαιρέτως και εν πολλοίς καθοδηγούμενοι από το συναίσθημα.
Αυτό σημαίνει ότι διαβρώνεται το έδαφος πάνω στο οποίο πατάμε και εισερχόμαστε με φόρα στην εποχή του «όλα περνάνε» (anything goes). Ψεύδη, παραπληροφόρηση, κείμενα γραμμένα από τα chatbots, ευσεβείς πόθοι και ανιστόρητες απόψεις μπαίνουν σ’ ένα μπλέντερ και το παραγόμενο αποτέλεσμα είναι ένας χυλός, ένα συμπίλημα που προκύπτει από την άτεχνη παράθεση περικοπών που στερούνται οργανικής σύνδεσης.
