Μια πολυκατοικία με πέντε αίθουσες κακοφωτισμένες και να σου το νέο πανεπιστήμιο. Που ο Θεός να το κάνει πανεπιστήμιο από κάθε άποψη. Κυρίως, όμως, γιατί στο μυαλό όλων όσοι είχαμε κάποτε όνειρο να μπούμε σε αυτό, πανεπιστήμιο σήμαινε μεγάλοι διάδρομοι, αμφιθέατρα, βιβλιοθήκες, πολλά τμήματα και σχολές, αλλά και κόσμος πολύς που συναντιόταν σε κυλικεία και παγκάκια.
Αυτό σήμερα λείπει, καθώς τα πανεπιστήμια τείνουν να γίνουν… τσέπης, ώστε να χωρέσουν στα σχέδια που τα θέλουν αμιγώς επιχειρήσεις. Εκεί που όλα γίνονται και όλα προσφέρονται αρκεί να πληρώσεις.
Κάπως έτσι φτάσαμε το πρόβλημά μας να είναι πώς θα πάρει το παιδί το «χαρτί», ανεξάρτητα με το αν αυτό σημαίνει κάτι για το ίδιο ή μπορεί να του προσφέρει πραγματικά εφόδια για την υπόλοιπη ζωή του.
Αν, λοιπόν, το θέμα είναι να πάρει ένα παιδί το «χαρτί», τότε καλώς θα κάνουν οι γονείς να το γράψουν σ’ ένα από τα πρώην ιδιωτικά κολλέγια, που βαφτίστηκαν ιδιωτικά πανεπιστήμια. Η επόμενη φάση, εξάλλου, θα είναι να γίνονται όλα διαδικτυακά, χωρίς καμία φυσική παρουσία, οπότε ποιος ο λόγος να επενδύουμε σε κτίρια;
Αν, όμως, το παιδί ανήκει σε αυτή την παράξενη κατηγορία αυτών που έχουν αντιληφθεί ότι η γνώση κατακτάται από την καθημερινή συνάντηση με άλλα «παράξενα» πλάσματα και επαφή με ιδέες και νέες θεωρίες, τότε ξέρει ποια είναι η σωστή επιλογή.
