Βρισκόμουν σε μια αίθουσα με περίπου 25 άτομα για μια συνάντηση παρακολούθησης έργου. Ένας μιλούσε στο κενό και όλοι οι άλλοι γύρω του, απορροφημένοι στα laptops τους, έκαναν ότι παρακολουθούσαν. Στην πραγματικότητα, άλλος δούλευε, άλλος πλήρωνε τους λογαριασμούς του και άλλος έπαιζε παιχνίδια.
Το είχα ξαναζήσει αυτό πριν μερικά χρόνια στην αίθουσα ενός μεταπτυχιακού, όταν στο πρώτο μάθημα βρέθηκα για πρώτη και τελευταία φορά (αφού τους ζήτησα να αφήσουν τα laptops στην άκρη) μπροστά σ’ έναν “τοίχο” από laptops, ο οποίος δεν μου επέτρεπε ούτε καν την βλεμματική επαφή με τους φοιτητές.
Από τότε κάθε φορά που βρίσκομαι σε παρόμοια κατάσταση και έχω κάποιο λόγο, ζητάω από τους παριστάμενους να δώσουν λίγο περισσότερο χρόνο σε ό,τι γίνεται μπροστά τους και να αφήσουν για λίγο αυτό που παράλληλα θέλουν να κάνουν.
Όλη αυτή η κατάσταση οδηγεί σταδιακά σ’ ένα burnout, καθώς μοιάζει να βρισκόμαστε όλοι παντού και πουθενά. Μέσα από τους υπολογιστές και τα κινητά μας “βουτάμε” σ’ έναν παράλληλο κόσμο από τον πραγματικό που είναι μπροστά μας και προσπαθούμε να μοιράσουμε την ενέργειά μας. Στο τέλος, όμως, αυτό που μένει είναι μια φοβερή εξουθένωση.
