Δημοσιεύουμε σήμερα την επιστολή του πατέρα με τα δύο κορίτσια στο φάσμα του αυτισμού, το εν εκ των οποίων φοιτά σε Γενικό Λύκειο της Κοζάνης κι έχει ανάγκη από παράλληλη στήριξη. Διαβάζοντας την επιστολή μόνο οργή μπορεί να αισθανθεί κάποιος για ένα σύστημα που δεν μπορεί στα σταθεί με συνέπεια απέναντι σε αυτούς που το έχουν περισσότερο ανάγκη.
Κακά τα ψέμματα, υπάρχουν παιδιά στα σχολεία που και χωρίς δασκάλους θα την βρουν την άκρη. Υπάρχουν, όμως, κι εκείνα για τα οποία η υποστήριξη με κάθε μέσο, είναι ο μόνος τρόπος για να διεκδικήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια. Πίσω, δίπλα και μαζί με αυτά πορεύονται οι οικογένειές τους, οι οποίες έτσι κι αλλιώς στέκονται ηρωικά, προσπαθώντας να γεμίσουν τα κενά και να κρύψουν τις ασχήμιες.
Τόσο τα παιδιά, όσο και οι οικογένειές τους, έχουν ανάγκη από ένα σύστημα, το οποίο κάθε Σεπτέμβρη θα έρχεται προετοιμασμένο και στην ώρα του, με όλους τους εκπαιδευτικούς στα πόστα τους, έτοιμους να γίνουν η γέφυρα που συνδέει τα παιδιά με αναπηρία με τον γύρω κόσμο. Όταν το σύστημα αποτυγχάνει να εξασφαλίσει τα βασικά, αυτό έχει τεράστιες επιπτώσεις σε όλους, μα πρωτίστως στον ψυχικό κόσμο αυτών των παιδιών που είναι και τα μόνα που δεν φταίνε.
