Ταξιδεύοντας πριν λίγο καιρό με το αεροπλάνο κι ενώ διάβαζα εφημερίδα, ένας συνταξιδιώτης (που αποδείχθηκε γνωστός) μου είπε “μόνο οι δημοσιογράφοι διαβάζετε πια εφημερίδες”. Και αυτή είναι η αλήθεια μερικώς.
Η συνήθεια της ανάγνωσης των εντύπων περιορίζεται πλέον σε όσους από επαγγελματική διαστροφή την έχουν, αλλά και στις μεγαλύτερες γενιές των ανθρώπων που εκτιμούν τα έντυπα μέσα, έχουν μεγαλώσει έτσι και απολαμβάνουν την ενημέρωση μέσω του έντυπου τύπου.
Εφημερίδα και καφεδάκι δηλαδή με προσήλωση και όχι παρεμπιπτόντως.Οι υπόλοιποι έχουν εθιστεί στο τσάμπα και θεωρούν ότι πιάνοντας μια λέξη εδώ και μια εκεί στα social είναι ενημερωμένοι και μπορούν να εκφέρουν με δόξα και τιμή άποψη. Προχθές έκλεισε η “Αυγή” και μια αθλητική εφημερίδα της Θεσσαλονίκης οδεύει κατά ‘κει. Έρχονται να ακολουθήσουν ένα κύκλο που άνοιξε την προηγούμενη δεκαετία της κρίσης.
Κάθε εφημερίδα που κλείνει είναι ένας “μικρός θάνατος” για τη δημοσιογραφία όπως την ξέραμε. Κι αυτό δεν το γράφω με διάθεση μεμψίμοιρη ή νοσταλγική, αλλά με επίγνωση του ρόλου που έπαιξαν οι εφημερίδες στην εκπαίδευση γενιών και γενιών δημοσιογράφων και στη διαμόρφωση της δημοσιογραφικής κουλτούρας.
Αλλά για να κλείσω αισιόδοξα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού έρχονται θετικά μηνύματα ότι το κοινό επιστρέφει στα έντυπα. Αν όχι σε όλα. Σε αυτά που έχουν κάτι να πουν. Κι αυτό είναι κάτι.
