Οι πρόσφατες ξιφομαχίες για την «τοξική αρρενωπότητα» και την «εξωτικοποίηση του καζαντζιδικού κόσμου» με αφορμή την προβολή της ταινίας «Υπάρχω» για τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη είναι ένα καλό παράδειγμα εκθετικής ανάπτυξης, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ενός κυκεώνα αναρτήσεων, άρθρων, σχολίων, κοινοποιήσεων, απαντήσεων και ανταπαντήσεων πάνω σ’ ένα θέμα, για το οποίο όλοι θέλουν να έχουν άποψη.
Οι λεγόμενοι πολιτισμικοί πόλεμοι και η κουλτούρα της ακύρωσης μοιάζουν να είναι πανταχού παρόντες και έτοιμοι να ξεσπάσουν, μόλις βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες. Κι αυτό γιατί το έδαφος είναι ήδη γόνιμο από όλους αυτούς και αυτές που μπροστά στο πληκτρολόγιο θέλουν να δηλώσουν την ύπαρξή τους, συμφωνώντας ή αντιτιθέμενοι στην άποψη που εκφράζεται.
Δεν είναι κακό φυσικά να εκφράζονται απόψεις δημόσια και να μη κρατά κάποιος την προσωπική του γνώμη για μια συζήτηση στην παρέα. Σ’ αυτή την εποχή ζούμε. Κακό είναι να ανεβαίνουν ανεξήγητα ψηλά οι τόνοι και να δίνονται πολιτικές και άλλες προεκτάσεις που δεν ταιριάζουν και δεν χρειάζονται.
