Δεν ξέρω τι πληγώθηκε περισσότερο από την ήττα μας στο Ευρωμπάσκετ. Το συλλογικό μας φαντασιακό ή ο εγωισμός μας; Ίσως πάλι να μας στεναχώρησε περισσότερο το γεγονός ότι σχεδόν πιστέψαμε ότι μπορούσε ξανά ο από μηχανής θεός (της Ελλάδας) να μας βοηθήσει να θριαμβεύσουμε και να επιστρέψουμε στις ένδοξες μέρες του 2004.
Όμως τώρα δεν είναι 2004. Και καλύτερα που δεν είναι 2004, γιατί ξέρουμε τι μας γίνεται. Έχουμε μια ομάδα καλή, πολύ καλή. Αλλά υπάρχουν και άλλες καλύτερες -γενικά ή συγκυριακά- από τη δική μας και από μια από αυτές χάσαμε. Γιατί έτσι είναι ο πρωταθλητισμός.
Έχουμε, επίσης, έναν Γιάννη Αντετοκούνμπο που με συγκινητικό τρόπο τραγουδά τον εθνικό ύμνο και διαφημίζει τη χώρα μας στα πέρατα του κόσμου. Είναι ένας πολύ μεγάλος παίκτης. Δεν είναι, όμως, μάγος.
Το να καθόμαστε, λοιπόν, από τον καναπέ προπονητές και να λέμε την βλακεία μας, δεν έχει κάποιο νόημα. Αντίθετα, έχει πολύ μεγάλη σημασία, παιδευτική κυρίως, να μάθουμε να δεχόμαστε την ήττα, αναγνωρίζοντας τα δυνατά και τα τρωτά σημεία και να πάψουμε να εγκλωβιζόμαστε στις παραισθήσεις μεγαλείου μας.
Ιωάννα
