Κάθε γεγονός, το οποίο ο διοργανωτής του φιλοδοξεί να το κάνει μεγάλο, χρειάζεται ένα σοβαρό σχέδιο. Ειδικά στις μέρες μας, που όλα είναι digital, το πλάνο αυτό πρέπει να έχει στόχευση και σε νέα ακροατήρια μέσα από νέες φόρμες.
Σε αυτό το σημείο η Κοζανίτικη Αποκριά μοιάζει να έχει χάσει τη σύνδεσή της με το σήμερα και με τις επιθυμίες των επόμενων γενεών επισκεπτών της. Ξεκινώντας από την οπτική της ταυτότητα που δεν έχει ανανεωθεί εδώ και πολλά χρόνια και βασίζεται σε μια πολύ εσωστρεφή απεικόνιση (ποιος από τους εκτός γνωρίζει τον… κεκλιμένο Μαμάτσιο, άραγε;), παρωχημένη γραφιστικά, και προχωρώντας στο πρόγραμμα που ακολουθεί την ίδια ροή εδώ και χρόνια, αντιλαμβάνεται κάποιος εύκολα ότι το κοινό-στόχος μοιάζει να είμαστε εμείς κι εμείς.
Μόνο που εμείς κι εμείς γνωρίζουμε την Κοζανίτικη Αποκριά, την αγαπάμε και όπως και να είναι θα διασκεδάσουμε. Τι θα γίνει, όμως, με τους νέους επισκέπτες, αυτούς που θέλουμε να φέρουμε και ανήκουν σε μια ηλικιακή κατηγορία που ζητά άλλα πράγματα; Θα τους χτυπήσουμε την πόρτα ή δεν μας ενδιαφέρουν;
