Πριν δέκα χρόνια, μια τέτοια μέρα, περιμέναμε μπροστά στα ATM για να βγάλουμε μερικά ευρώ καθώς το βράδυ της προηγούμενης είχε ανακοινωθεί το δημοψήφισμα και τα περιβόητα capital controls. Στις ουρές που στήνονταν, συναντιόμασταν φίλοι και γνωστοί και μέχρι να φτάσει η σειρά μας ανταλλάσσαμε και μερικές κουβέντες για το χάλι στο οποίο είχαμε βρεθεί.
Πολλές φορές, εκείνες τις ημέρες, για να παρηγορηθούμε λέγαμε ότι αυτή η περιπέτεια, αν μη τι άλλο, θα μας αναγκάσει ως χώρα να αλλάξουμε μυαλά. Θα αναγκάσει τις κυβερνήσεις, τους θεσμούς κι εμάς τους πολίτες να καταλάβουμε ότι αν δεν αλλάξουμε, θα… βουλιάξουμε.
Φευ, δέκα χρόνια μετά (πόσο γρήγορα πέρασαν και πόσα λίγα άλλαξαν) όλα τα ίδια μένουν. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το θλιβερό πελατειακό κράτος και τα αλισβερίσια αποτελούν το business as usual.
Η φοβερή, σχεδόν δεκαετής, περιπέτεια μας, δεν μας έμαθε τίποτα. Μόλις σηκώσαμε λίγο κεφάλι, συνεχίσαμε να κάνουμε τα ίδια και χειρότερα. Δυστυχώς, καμία ευρωπαϊκή εισαγγελία και καμία παραίτηση δεν είναι ικανή να αλλάξει τα πράγματα. Εδώ δεν το έκανε η οικονομική κρίση.
