Η εγκατάσταση χιλιάδων προσφύγων στη χώρα μας, υπό τις δεδομένες συνθήκες, είναι αναμφιβόλως ένα μεγάλο πρόβλημα. Πώς να στεγάσεις, να ταΐσεις, να περιθάλψεις τόσους ανθρώπους, όταν δεν μπορείς να εξασφαλίσεις συνθήκες ανθρώπινης διαβίωσης σχεδόν για το ένα τρίτο του πληθυσμού σου, όσο δηλαδή αναγνωρίζεται επισήμως, από τον ΟΟΣΑ, ότι ζει κάτω από το όριο της φτώχιας; Και πώς να αντιμετωπίσεις, με τέτοια πραγματικότητα, τους ξενοφοβικούς που ωρύονται «εδώ δεν έχουμε νερό για την άυλη μας, θα ποτίζουμε τους ξένους»;
Και όμως, αντί «κατάρας» η έλευση τόσων προσφύγων θα μπορούσε να είναι «ευλογία» για το ελληνικό κράτος και πρωτίστως την ελληνική οικονομία. Όσοι δεν αλληθωρίζουν, αναγνωρίζουν ότι ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής οικονομίας, εδώ και χρόνια, κινείται χάρη στα εργατικά χέρια των οικονομικών μεταναστών. Από δύσκολες καλλιέργειες αγροτικών προϊόντων, έως την οικοδομική δραστηριότητα, αλλά και τμήμα της βιομηχανικής και βιοτεχνικής παραγωγής. Η Ελληνική οικονομία προσέφερε δουλειά και εισόδημα σε μετανάστες από τις χώρες που σήμερα τινάζουν τα πέτα τους στο άκουσμα της λέξης «πρόσφυγες». Χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού, άλλως «σοσιαλιστικού στρατοπέδου». Πολωνούς, Ρουμάνους, Ρώσους, Βουλγάρους, Αλβανούς, Ουκρανούς, Σκοπιανούς και άλλους.
Για να γίνει όμως αυτό θα έπρεπε να έχουμε μια κυβέρνηση ικανή να εκπονήσει προγράμματα αξιοποίησης αυτού του εργατικού δυναμικού. Προγράμματα που θα αξίωνε να χρηματοδοτηθούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στη βάση της απλής λογικής: Αφού δεν θέλετε τους πρόσφυγες, αφού επαινείτε εκείνους που κλείνουν τα σύνορα τους με αποτέλεσμα να μένουν οι άνθρωποι στην Ελλάδα, παρά την θέληση τους και παρά τα διεθνή νομικά δεδομένα για τα δικαιώματα των προσφύγων, τότε πρέπει να πληρώσετε. Για να έχουν οι άνθρωποι αυτοί στοιχειωδώς ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.
Θα έπρεπε να υποβάλουμε σχεδία για την ορθολογική κατανομή τους σε περιοχές όπου, λέγω του οξύτατου δημογραφικού μας προβλήματος, έχουν ερημώσει από ζωή.
Δυστυχώς, όλα γίνονται στο πόδι. Αντί προγράμματος, ακολουθείται μονίμως η τακτική «βλέποντας και κάνοντας». Με αποτέλεσμα να τρέχουμε, ως συνήθως, είτε με «δεξιές», είτε με «αριστερή» κυβέρνηση, πίσω από τα γεγονότα. Έτσι, θα φορτωθούμε μόνον όλα τα αρνητικά, από το κλείσιμο των συνόρων –που τώρα κλείνουν και στην Αλβανία και στη Βουλγαρία- χωρίς κανένα απολύτως κέρδος. Με την Ευρώπη να επαινεί τα σκοπιανά συρματοπλέγματα, ενώ καταδίκαζε τον φράχτη του Έβρου.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
