Το ήθος είναι αποτέλεσμα συνήθειας, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη και διαμορφώνεται μέσα από την επανάληψη καλών πράξεων. Είναι έξις και αφορά σε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, τις αξίες και τις συμπεριφορές που διαμορφώνουν το χαρακτήρα του ανθρώπου και της μεγαλύτερης ή μικρότερης ομάδας στην οποία ανήκει.
Τις παραπάνω σκέψεις έκανα βλέποντας τη φωτογραφία μιας αστικής πολυκατοικίας των μέσων του προηγούμενου αιώνα στην Αθήνα. Το σχόλιο που συνόδευε τη φωτογραφία ήταν «δεν πρόκειται για εντυπωσιακή αρχιτεκτονική, αλλά για αρχιτεκτονική με ήθος». Είχε δε σαφείς αναφορές στον λιτό και προσεγμένο κοινό χώρο, που δεν είναι τεράστιος, αλλά ούτε και ασφυκτικός και στο γεγονός ότι σε τέτοιους χώρους μεγάλωσαν γενεές ανθρώπων που μάθαιναν χωρίς καν να συνειδητοποιούν πως το μέτρο και η τάξη δεν είναι πολυτέλεια, αλλά τρόπος ζωής.
Ήθος, λοιπόν, στην αρχιτεκτονική που αποτελεί κατά τον Mies van der Rohe την επιθυμία μιας εποχής που εκφράζεται στο χώρο. Και μάλλον αυτό χάσαμε, καθώς αναγκαστήκαμε να βλέπουμε ως τάση την ψευτογκλαμουριά των φτηνών, κακών και κραυγαλέων υλικών και δεν αντιληφθήκαμε πως είναι ανήθικο να στερείς από τους ανθρώπους τον κοινόχρηστο χώρο της συνάθροισης, εκπαιδεύοντάς τους να νοιάζονται μόνο για ό,τι βρίσκεται στην επικράτεια της ιδιοκτησίας τους.
