Πρόκειται για ιδιαίτερη ποικιλία κρασιού, η ονομασία τους προέρχεται από τη λέξη «ήλιος» και φανερώνει την πρακτική που ακολουθείτε για την προετοιμασία των σταφυλιών πριν πατηθούν για να γίνουν μούστος. Απλώνονται λοιπόν τα σταφύλια στον ήλιο στις «λιάστρες» για οκτώ περίπου μέρες, ώστε να γίνει η μερική αφυδάτωσή τους μετά τον τρύγο, αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα σταφύλια να είναι πάρα πολύ πλούσια σε σάκχαρα, δίνοντας κρασιά που στο τέλος της αλκοολικής ζύμωσης περιέχουν πολλά αζύμωτα σάκχαρα και επομένως είναι ιδιαίτερα γλυκά. Τα λιαστά κρασιά διατηρούν όμως τόσο τα συμπυκνωμένα αρώματα του σταφυλιού, αποκτώντας μεγάλη αρωματική πολυπλοκότητα και εξέλιξη με την παλαίωση, όσο και υψηλή οξύτητα, αφού με το λιάσιμο, εκτός από τα σάκχαρα και τα αρώματα, συμπυκνώνονται και τα φυσικά οξέα του σταφυλιού.
Η τεχνική αυτή παραγωγής κρασιού ήταν γνωστή από την αρχαιότητα, όπου αναφορές του Ομήρου ότι ο Οδυσσέας θαύμαζε στο νησί των Φαιάκων τον αμπελώνα του βασιλιά, εκεί υπήρχε ειδικός χώρος για το λιάσιμο των σταφυλιών πριν το πάτημα τους για να γίνουν κρασί. Ο Ησίοδος δίνει λεπτομερείς πληροφορίες για την τεχνική του λιασίματος στη Βοιωτία.
Πολλοί περιηγητές, από πολύ παλιά, αναφέρονται ειδικά στο «λιαστό» κρασί της Σιάτιστας. Η ποικιλία «μαύρου Μοσχάτου» σε συνδυασμό με την γη του Βοΐου δίνουν αυτή την μοναδική γεύση στο κρασί, περικλείοντας όλα τα αρώματα της περιοχής τα οποία σε ταξιδεύουν με τη «γλύκα» τους. Αποτελεί το σημείο αναφοράς την εποχή του τρύγου για τους Σιατιστινούς, όπου επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο τομέα παραγωγής προσπαθούν, μέσα σ’ αυτόν τον γενικό οικονομικό μαρασμό που υπάρχει, να κρατήσουν την ποιότητα και τη φήμη του πολύ ψηλά εκεί που του αρμόζει.
