Οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε εκείνον τον ανεκδιήγητο Αθηναίο αυτοδιοικητικό, που στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών κραύγαζε στη γαλλική “ζε σουί λοκάλ πολιτισιάν”, προκειμένου να καταφέρει να ταξιδέψει χωρίς να χρεωθεί το υπέρβαρο. Εις μάτην, όμως, αφού οι υπάλληλοι έκαναν, όπως ήξεραν, τη δουλειά τους.
Στην Ελλάδα πάλι, πολλοί, πουλώντας μούρη του στυλ “ξέρεις ποιος είμαι ‘γω”, κατάφεραν να κάνουν τη δουλειά τους: από παράνομες αποσπάσεις μέχρι διαγραφή προστίμων. Άλλοι στα μουλωχτά και άλλοι δημιουργώντας θόρυβο (υποθέσεις Μιχάλη Λιάπη, Νίκου Καρβέλα και τόσων άλλων).
Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του Αυγενάκη να… πουλήσει μούρη. Απερίσκεπτος και αφελής να θεωρήσει ότι στην εποχή των καμερών κλειστού κυκλώματος και των κινητών, μπορούσε να παίξει το νταή χωρίς συνέπειες. Κι όμως, η οίηση της εξουσίας είναι τέτοια που το έκανε. Και την πάτησε. Πολλά πράγματα έχουν μείνει τα ίδια στα χρόνια, αλλά και πολλά έχουν αλλάξει. Ένα από αυτά είναι και ότι οι άνθρωποι δεν “μασάνε” πλέον στα νταηλίκια.
Σχετικό είναι εδώ το παλιό ανέκδοτο: Μπαίνουν αξημέρωτα δύο επιβάτες στο λεωφορείο που πάει από Ομόνοια για Πειραιά. Ο ένας πάει να πάρει τη θέση του άλλου, οπότε ο πρώτος του λέει “ξέρεις ποιος είμαι ‘γω;” για να πάρει την πληρωμένη απάντηση “ποιος μπορεί να είσαι στο λεωφορείο στις 6 το πρωί; Ο Ωνάσης;”.
